Een betreurenswaardig misverstand

BEGIN / VORIGE
/ VOLGENDE


Papa had de Tsaar Peter naar het vasteland gevaren en voorzichtig gingen we een haven binnen. Wat zou er gebeuren als we van boord gingen?
Tot nu toe waren we in ieder geval niet lastig gevallen. Papa was een beetje bang geweest dat er bij de ingang van de haven motorboten op ons zouden wachten. Motorboten van de politie-te-water.
Die lagen er niet. Maar waarom niet? Omdat de politie ons met rust wilde laten? Of omdat we torpedo's aan boord hadden? Van een goed bewapende duikboot kan zo'n politiebootje het onmogelijk winnen, dus een verstandige agent ziet duikboten door de vingers en gaat ergens anders heen, om minder gevaarlijke dingen te doen. Visvergunningen controleren aan het kanaal. Moet ook gebeuren. Is ook belangrijk. Zou ik zeggen, als ik een agent was.
Maar ik ben helemaal geen agent, dus... ja...
Weet ik veel hoe die mensen denken. Misschien denken ze wel: Joepie! We gaan een levensgevaarlijke terrorist arresteren! Eindelijk het echte werk!
Hoe dan ook, ze waren er niet.
En op de kade stonden ook geen politiewagens om ons op te wachten.
We gingen gewoon van boord en wandelden op ons gemak naar het kantooortje van de havenmeester. Onderweg zagen we een paar posters met mama's gezicht erop. Daarboven stond in grote dikke letters: 'Niet gezocht!' en eronder, in iets kleinere letters: 'U krijgt geen enkele beloning als u deze brave burger lastigvalt. Echt, serieus: laat haar met rust! Leg haar geen strobreed in de weg! Het was allemaal een betreurenswaardig misverstand.'
Er waren ook posters van papa, en posters waar ons hele gezin op stond.
'Tjonge jonge,' zei papa onder de indruk. 'Ik wist wel dat meneer Clusjes invloed had, maar dat hij dit voor elkaar kon krijgen, had ik niet verwacht.'
Het kantoortje van de havenmeester hing helemaal vol met niet-gezocht posters, en de havenmeester – een pukkelige jonge man in overhemd en stropdas – heette ons hartelijk welkom.
'Mijnheer en mevrouw Laarmans! Ik verwachtte u al. En daar zijn de kids: Michael, Gaby en Kwetter. Welkom, welkom. Jullie willen een aanlegvergunning, denk ik? Geen probleem, hoor!'
'Fijn,' zei mama beduusd.
'Heel fijn,' mompelde papa.
Hoe wist u dat wij hier zouden komen?' vroeg Gaby wantrouwig.
De havenmeester knipoogde. 'Ik hoor wel eens wat,' zei hij en hij keek heel tevreden met zichzelf. 'Ik ben fan van de BOF-praatjes, moet u weten. Ik mis er nooit één.' Hij gebaarde naar zijn bureau. Daarop stonden twee computers. Eentje voor kantoorwerk en eentje om BOF-praatjes te kijken. Er was een praatje bezig, een herhaling van vorig jaar.
'De echte fans,' fluisterde hij met twinkelende ogen, 'de échte fans weten allang wie er BOF-praatjes gaan houden, komende zaterdag. Meneer Clusjes zelf gaat spreken, wist u dat?'
Mama verbleekte. 'Ik... ik... nee, dat wist ik niet.'
'Oh, wij fans weten dat allang,' grijnsde de havenmeester. 'Alleen over u was nog een beetje discussie. Sommigen zeiden: meneer Clusjes nodigt toch geen terroristen uit? Maar anderen zeiden: ach, misschien is ze helemaal geen terrorist, misschien was dat allemaal een misverstand.' Hij gebaarde naar de posters. 'En u ziet wie er gelijk had! Hier is uw vergunning. Het was een eer u te ontmoeten. En wilt u mij nu excuseren? Ik moet nog een paar weddenschappen incasseren. Ik wens u een goede dag, een aangenaam verblijf en voor zaterdag: veel succes!'


BEGIN / VORIGE
/ VOLGENDE