Spel nummer twee

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Ik kreeg het maar niet voor elkaar. Telkens als ik een stuk of twintig C-ballen aan elkaar had gehaakt, kwam er weet zo'n rottig blauw H-balletje tussen. Of ik maakte een ringetje van zeven ballen, in plaats van zes. Ik werd er zo nijdig van dat ik de computer wel uit het raam wilde gooien, pardon: de patrijspoort. Maar dat ding paste niet. Bovendien zou het niet erg verstandig zijn om het raam open te doen want we waren tweehonderd meter diep onder zee, dus... ja...
Gelukkig kreeg mama het nieuwe spelletje doorgemaild.
Het heette Donderkat en het ging over, nou ja, over mama.
Als je het spel speelde was je een blonde mevrouw in een witte laboratorium-jas. Je stond in een huiskamer en je kreeg opdrachtjes. Bijvoorbeeld: zoek de elektriciteitskabel. Dan moest je een elektriciteitskabel zoeken. Daarna moest je water zoeken dat je onder stroom kon zetten. Dan kwam er een gas uit het water dat, en nu werd het mooi, kon ontploffen. Daar moest je dan iets mee opblazen. Je kon kiezen uit een bankgebouw, een politiewagen, een kindercrêche en nog zo wat dingen.
Als je het bankgebouw koos, gebeurde er niks.
Je kreeg alleen de mededeling:
Je hebt geprobeerd een bankgebouw op te blazen.
Helaas, de explosieve kracht van jouw waterstofgas is niet groot genoeg voor een bankgebouw. Missie mislukt!
Prima, dacht ik grijnzend. Dan blaas ik die kindercrêche wel op.
Ik maakte een nieuwe lading waterstofgas en dit keer koos ik de crêche. Als resultaat kreeg ik de volgende mededeling:
Je hebt geprobeerd een kindercrêche op te blazen.
BEN JIJ ZIEK IN JE HOOFD OF ZO???
Daarna zag je hoe een politiemannetje de blonde mevrouw arresteerde en afvoerde naar een cel met matrassen als muren. Zo'n cel waar gevaarlijke gekken in worden opgesloten. De mevrouw kreeg een dwangbuis aan, op het scherm stond GAME OVER en ik moest weer opnieuw beginnen.
Okee, dacht ik. De politie-wagen dus.
Ja hoor, die lukte.
En hoe! Met een behoorlijk kabaal en een prachtige vuurbal vloog het ding in duizend stukje uiteen.
Daarna kwam missie twee: ik moest met mijn waterstofgas een vrachtwagen vol met landmijnen, clusterbommen en ander smerig wapentuig opblazen.
Dát gaf nog eens een knal!
Daarna moest een geldautomaat van de Doggersbank eraan geloven. Makkelijk zat. Boemberdeboem, en daar dwarrelden de briefjes van vijftig als bloesemblaadjes in het rond.
Op het scherm verscheen de mededeling:
Missie succesvol. Je hebt nu dertigduizend euro. Voor vijfentwintigduizend euro kun je de optie 'Buskruit' kopen.
Dat deed ik natuurlijk meteen, en toen moest het blonde mevrouwtje weer aan de slag. Buskruit maken. Van houtskool en vogelpoep en zwavel. De zwavel kon het mevrouwtje niet in haar huiskamer vinden: dat moest je kopen. Gelukkig had ik nog wat briefjes gehouden
Met dat buskruit kon je ook weer van alles opblazen, en met de combinatie buskruit + waterstof al helemaal.
'Mama,' zei ik tevreden, 'dit is nu eens echt een goed spel. Let maar eens op hoe ik dat tankstation opblaas.'
'Ik ben reuze benieuwd,' zei mama met een glimlach. En glimlach die om één of andere reden weinig goeds voorspelde.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE