Ontploffingen: een serieuze zaak.

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Hoe vaak moet ik het nog zeggen?' zuchtte ze. 'De torpedo's zijn niet om mee te spelen. Ten eerste zijn ze nogal duur. Dat is geen probleem, we hebben geld zat, maar het is een kwestie van smáák. En dan bedoel ik goede smaak. Het is niet kies om dure dingen stuk te maken, alleen maar omdat je het kunt betalen. Dat is verschrikkelijk ordinair. Dus dat gaan wij niet doen, begrepen?
Ten tweede zitten we hier midden op de open oceaan. Er valt hier niets te torpederen, tenzij je op een walvis mikt en dat doen wij niet. Die arme beesten hebben het al moeilijk genoeg.
Ten derde: het opblazen van dingen is een serieuze zaak. Dat doe je niet voor je lol.'
'Juist wel,' riep ik enthousiast. 'Ontploffingen zijn hartstikke goed! Ik hou enorm veel van ontploffingen!'
'Ik ook,' juichte Kwetter. 'Boemen, daar bent ik dol op! Boemmm! Joewie! Boemmm!'
'Weet je waar ik zin in heb?' vroeg ik weemoedig. 'In een computerspelletje met ontploffingen.'
'Jaaaah,' zuchtte Kwetter. 'Moleculen bent mooi en aardig, hoor, maar ontploffingen bent nog véél mooier en véél aardiger. Waarom kunt wij eigenlijk niet een paar ontplof-moleculen maken. Jij maakt altijd ontplof-moleculen. Waarom wij niet?'
'Hmm,' deed mama. 'Kwetter, kom eens achter die computer vandaan. Ik moet even iemand een berichtje sturen.'
De hele verdere dag zat ze achter de computer, en ze wisselde ideeën uit met haar vrienden aan de universiteit, degenen die het moleculen-spel gemaakt hadden.
Daarna gebeurde er een week lang niets.
Of nou ja, er gebeurde natuurlijk meer dan genoeg. We keken elke avond naar het Jeugdjournaal (want dat ging niet van onze televisie-tijd af omdat het leerzaam was) en daarop was van alles te zien. Er was een walvis aangespoeld op het strand bij Bloemendaal en het beest ging liever gewoon dood dan weer terug de zee in te moeten tussen de hippe badgasten. Het land Armoestan werd verscheurd door een verschrikkelijke burgeroorlog. In de hoofdstad van Zuid-Mallotië werden plannen gemaakt voor een nieuwe kantoortoren, die de grootste van de hele wereld moest worden. En een popsterretje, dat niet zo goed kon zingen maar wel een heel beroemd kapsel had, nam een ander kapsel. Kortom: er was weer van alles gaande op de wereld.
Maar bij ons, op de Tsaar Peter, was alles rustig.
We gingen elke dag zwemmen, omdat dat gezond was. We maakten huiswerk., omdat dat goed voor ons was. En elke dag speelden we urenlang het computerspelletje met de moleculen.
Gaby was de eerste die het spel uitspeelde Dat deed je door het molecuul Buckminsterfullereen: C60 te maken. Best wel een saai molecuul, want het bestond gewoon uit 60 C-ballen. Maar die moesten wel op precies de goede manier aan elkaar gemaakt worden, in allerlei vijf- en zeshoekige ringen, en dat was een hele hoop werk.
Toen ik zag hoe lang Gaby ermee bezig was, zei ik tegen mama: 'Ik ga dat spel van jou echt niet uitspelen. Uren lang werken aan zo'n saai molecuul? Vergeet het maar!'
'Saai!?' riep mijn moeder verontwaardigd. 'De buckybal, saai?' Ze stak een lang verhaal af over supergeleiding en hydratatie – waarmee ze, wat mij betreft, onomstotelijk aantoonde dat C60 een oersaai molecuul was.
'Puh,' zei Gaby, 'je kunt het gewoon niet.'
Dus toen moest ik het spel toch nog uitspelen.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE