Hun dierbaarste bezit

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Dat ding zit tjokvol benzine,' grijnsde ik. 'Dat gaat een lekkere klap geven. Huppetee!'
Op het scherm verscheen de mededeling:
Je hebt geprobeerd een tankstation op te blazen.
BEN JIJ ZIEK IN JE HOOFD OF ZO??? Daar zaten nog mensen in, idioot!
En daar zat ik weer in de cel, in een dwangbuis, en ik moest weer van voren af aan beginnen.
Goed, zei ik tegen mezelf. Dat weten we dus. Nooit, nooit, nooit meer een gebouw opblazen waar nog mensen in zitten.
'Als je dat maar weet,' zei mama tevreden. Alsof ze had gehóórd wat ik dacht of zo.
'Toevallig,' zei ik wijsneuzerig tegen mama, 'dacht ik helemaal niet van: ik ga nooit meer gebouwen opblazen met mensen erin. Ik dacht iets heel anders!'
'Oh ja?' vroeg mama met een lachje dat duidelijk zei: “Liegbeest!”
'Toevallig wel,' zei ik. 'Toevallig dacht ik... uhhhh... ik dacht... Ja! Ik weet het al: ik dacht dat ik voortaan mijn spelletjes beter moest oplsaan.'
'Het scherm “Ben jij ziek in je hoofd of zo” wist alle opgeslagen spellen,' antwoordde mama.
'Wat?' riep ik ontzet. 'Dat... dat is... dat is gemeen! Dat is door en door slecht! Dan maak je mensen hun dierbaarste bezit kapot!'
'Het is misschien slecht en gemeen,' zei mama onvermurwbaar, 'maar het is in elk geval niet onbeleefd. En mensen opblazen is wel onbeleefd. Dus dat is altijd nog erger.'
Tja. Onbeleefd. Ik had het kunnen weten. Er zijn maar heel weinig dingen die mama erger vindt dan onbeleefdheid. Als mensen mij of Gabyu proberen dood te maken, ja, dat vindt ze het ergste wat er is. Maar doodmaken is ook een vorm van onbeleefdheid, vindt mama.
Het enige wat ze belangrijker vindt dan beleefdheid, is haar wetenschap. Ze zou alle beleefdheid zonder aarzelen overboord gooien, als ze bang was dat beleefdheid haar wetenschappelijke resultaten zou beïnvloeden.
Wacht eens...
'Het is niet alleen slecht en gemeen,' zei ik koeltjes. 'Het is bovendien niet logisch.'
Mama keek alsof ze door een wesp was gestoken.
'Niet logisch? Mijn idee, niet logisch? Hoezo?'
'Nou,' zei ik triomfantelijk, 'Spelletjes bewaar je alleen voor als het misgaat. Dus als de bewaarde spelletjes gewist worden als het misgaat, dan heeft het geen enkel nut om spelletjes op te slaan. Dus de optie 'spelletjes opslaan' had je beter weg kunnen laten.'
Mama keek opgelucht. Kennelijk was ze echt een beetje bang geweest dat ik haar op een logische fout had betrapt.
Dat vond ik best wel stoer van mezelf.
Meestal weet mama alles beter dan iedereen. En zelf vindt ze, dat ze altijd alles beter weet dan iedereen. Dus dat ze nu even had gevreesd dat ze misschien wel ongelijk had, dat was heel erg bijzonder.
Ik kan niet goed uitleggen, hoe ik mij voelde. Niemand kan begrijpen hoe verschrikkelijk dat is, een moeder die altijd gelijk heeft. Een moeder die altijd zegt: “Zie je wel, dat zei ik toch” - dat is erg, hoor!
En het is nog erger als ze het niet hardop zegt, maar het wel denkt. Dat kun je dan zien aan haar ogen. Brrrr.
Ook nu liepen mij de rillingen weer over de rug, toen mama heel zelfingenomen zei: 'Ik zou mijn spelletje toch maar opslaan als ik jou was. Wie weet waar het goed voor is...'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE