Met mes en vork, natuurlijk!

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Daar kwam ik snel genoeg achter. Mijn poppetje ontplofte toen ik een lading buskruit te dicht bij een kaars zette.
Buskruit bij een kaars – dom, dom! Ik had het kunnen weten.
Het zag er op zich wel grappig uit, maar ik had mijn spel niet opgeslagen dus ik moest weer opnieuw beginnen met dat ellendige waterstof-gas.
Na een paar uur spelen kon ik Vloeibare Nitroglycerine maken en toen werd het écht belangrijk om mijn spel steeds op te slaan. Dat spul ontploft al bij het minste of geringste.
Het ontplofte omdat mijn poppetje de hik had. Serieus. Je poppetje moet af en toe eten, anders gaat-ie dood van de honger, dus ik koos een mooie pizza en ging daarna op weg om een bankgebouw op te blazen.
En plotseling: boem. Poppetje in gruzelementen.
Op het scherm verscheen de tekst:
Je hebt te haastig je pizza gegeten. Daardoor kreeg je de hik. Jouw gehik en geschud hebben de nitroglycerine laten ontploffen. Eet de volgende keer met mes en vork!
'Doe normaaaal!' brulde ik tegen de computer.
'Is er iets, lieverd?' vroeg mama, die aan tafel een kopje koffie zat te drinken. 'Werkt het spel niet goed? Loopt-ie vast?'
'Nee, hij loopt prima. Dat is het niet. Maar dat je ontploft wanneer je niet met mes en vork eet, dat is... dat is...'
'Dat is buitengewoon leerzaam,' zei mama tevreden. 'Dat vind ik nou zo aardig aan computerspelletjes. In het echt kun je geen mensen opblazen wegens onfatsoenlijk gedrag. Dan kun je wel aan de gang blijven. Als je alle neuspeuteraars zou opblazen, dan moest de halve wereldbevolking eraan geloven. De wereld zou wel een mooiere plek worden,' ging ze peinzend verder, 'maar om dat daadwerkelijk te doen... wat een verschrikkelijke hoeveelheid werk zou dat zijn! Plus dat het eigenlijk ook niet erg netjes is om mensen op te blazen, maar goed, de neuspeuteraars zijn begonnen dus eigen schuld dikke bult.'
'Ik ben blij dat ik mijn spel had opgeslagen,' mompelde ik.
Mama knikte met een tevreden glimlachje waar ik acute moordneigingen van kreeg.
Ik was zo verschrikkelijk kwaad dat ik mijn poppetje een universiteit liet opblazen, met alle wetenschappers er nog in.
Toen moest ik natuurlijk weer opnieuw beginnen.
'Dat doe ik morgen wel,' zuchtte ik. 'Voor vandaag heb ik er even genoeg van.'
'Hoera! Eindelijk!' juichte Kwetter. 'Gaby! Hoort jij dat? Wij is aan de beurt!'
Even later zat ik te kijken hoe mijn kleine zusje met haar Vloeibare Nitro geen universiteit opblies, maar een bankgebouw. Na sluitingstijd, natuurlijk, en ze lokte eerste de nachtwaker naar buiten.
Daar kreeg ze twee miljoen voor, en toen kon ze pas echt mooie springstoffen kopen.
Ik had opeens vreselijk veel spijt dat ik die universiteit had vernield. 'Gaby? Mag ik nu weer? Please, please, please? Dan doe ik vanavond in jouw plaats de afwas.'
Mama keek me met grote ogen aan. 'Jij biedt aan om de afwas te doen, Michael? Nou – ik denk dat we kunnen zeggen dat dit spel een compleet succes is. Tijd voor deel twee van mijn plannetje.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE