Kleine blauwe rotballetjes

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Het spel heette 'Moleculen Maken' en ik mocht het als eerste proberen.
Je zag een scherm vol stuiterende balletjes. Grote en kleine, snelle en langzame, in achttien verschillende kleuren. Er stonden letters in. De balletjes hadden een soort haakjes, waarmee je ze aan elkaar vast kon maken. Je moest een balletje kiezen, dat je daarna een beetje kon besturen. Je kreeg een vormpje te zien, en dat moest je dan maken door je balletje tegen een ander balletje aan te stuiteren.
De balletjes zagen er op één of andere manier heel grappig uit, maar verder was het een beetje een suf en simpel spelletje.
'Is dit het mooiste wat jouw vrienden konden verzinnen?' vroeg ik schamper.
'Ik ben bang van wel,' zuchtte mama. 'Zou je het niet even een minuutje willen spelen? Om mij een plezier te doen?'
'Mwah,' zei ik.
'Luister jongeman, de afspraak was dat jullie drie tot vier uur per dag computerspelletjes zouden doen. Aan het werk jij.'
Zuchtend ging ik zitten.
De eerste opdracht heette 'O2: Zuurstof'. Daarvoor moest je een witte stuiterbal met een O erin vastmaken aan een andere O-bal. Het was moeilijker dan ik gedacht had, vooral omdat die O-bal zo lastig te besturen was. Er stuiterden voortdurend ballen tegen hem aan, waardoor hij steeds van richting veranderde, en soms bleven er kleine blauwe rot-balletjes aan hem hangen en die kon je er alleen weer afkrijgen door op precies de goede manier te botsen met weer een ander balletje, zodat de haakjes losschoten.
Toen het eindelijk gelukt was kwam er een juichend aapje in beeld, dat er zó dom uitzag dat ik onwillekeurig in de lach schoot.
Het aapje veegde met een doekje de naam van de opdracht uit en schreef ervoor in de plaats: 'H2O: Water'.
Makkie, dacht ik. Want die kleine blauwe rotballetjes, die daarnet steeds aan mijn O bleven haken, dat waren de H-balletjes. Daarvan moesten er nu twee aan mijn O vast, en daarnet gebeurde dat de hele tijd vanzelf. Dus... ja...
Makkie, dacht ik.
Maar nu bleef er een rooie C aan mijn O hangen. Aan de andere kant van de C kwam ook een O, en toen klonk zo'n pesterig wah-wah-wah waaaah geluidje en het lollige aapje lachte me keihard in mijn gezicht uit.
Wacht maar, dacht ik. Jij bent nog niet van mij af, lelijk beest.
Even later tikte Gaby op mijn schouder. 'Kwetter en ik mogen ook nog.'
'Huh? Is dat minuutje al voorbij dan? Ik vind het goed hoor, ik maak nog even deze opdracht af en dan zijn jullie.'
'Michael, er bent geen minuutje voorbij, er bent drie uur voorbij. Jij probeert nou al meer dan een kwartier om die 'C6H6: Benzeen' te maken. Dus die kunt jij helemaal niet even afmaken. En nou mag wij ook eens.'
'Oh, best hoor,' zei ik. 'Ik vind er toch niet zoveel aan.'
Daar moest mijn zusje heel erg overdreven hard om lachen. 'Nee, dat hebben we gezien, de afgelopen drie uur. Weet je nog Kwetter, met die bak chips?'
Bleek dat ze een bak met mijn favoriete chips onder mijn neus hadden gehouden. En dat ik daar niks van gemerkt had omdat ik zo druk bezig was met 'HNO3: salpeterzuur'. Flauw hoor.
En nog flauwer was het dat mijn zusje al binnen twee uur de 'C6H6: Benzeen' had gemaakt. Terwijl die heel moeilijk was, want de C-ballen moesten daarbij in een of andere vage ring aan elkaar vast worden gezet.
'Tadaah!' riep Gaby.
'Nou ik!' riep Kwetter.
'Stom spel,' mompelde ik. Maar daar luisterde niemand naar.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE