Gezond en leerzaam

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Hij vertelde het die avond, toen we aan tafel zaten. We aten gebakken aardappelen met worstjes. En salade. Van zeewier.
Yep. Zeewier.
Zeewier is heel gezond. Er zitten ongelooflijk veel mineralen en vitaminen in, en vezels, en zelfs een paar eiwitten. Dat heeft een mens allemaal nodig, vooral een mens in de groei. Mijn moeder kan je dat precies uitleggen. Er zijn wetenschappelijke redenen voor. Zeewier is trouwens de enige verse groente die je kunt krijgen als je al maandenlang midden op zee dobbert.
Dat is allemaal waar.
Dat zeewier ongelooflijk smerig spul is, dat is helaas even waar, maar het is een stuk minder belangrijk dan al die andere dingen. Volgens mijn ouders.
Met gezonde tegenzin zat ik de glibberige bleekgroene fliebertjes heen en were te schuiven op mijn bord, terwijl papa en mama praatten over 'het computerspelletjes-probleem'.
Zo noemden ze dat. Letterlijk. Probleem!
Pfff.
Dat wij, drie gezonde jonge kinderen, al maandenlang op zee zwalkten zonder klasgenootjes en zonder ruimte om te voetballen, met elke dag zeewier op het menu, dát was het probleem.
Computerspelletjes waren de oplossing, als je het mij vraagt.
Maar mij werd natuurlijk niks weer gevraagd.
'Lieve schatten,' zei papa, 'Josephine en ik hebben er eens over gepraat en we vinden het niet langer goed dat jullie van die gewelddadige spelletjes spelen. Die zijn niet goed voor jullie. Daar leren jullie heel verkeerde dingen van.'
'Wie,' vroeg Gaby met een walgelijk braaf gezichtje, 'zijn “jullie”? Er is er hier maar één die zulke spelletjes doet, voor zover ik weet.'
'Dat is niet helemáál waar...' zei mama met een zijdelingse blik op papa. Die viel haar haastig in de rede: 'Daar gaat het nu niet om. Ik wil het even niet over het probleem hebben. Ik wil het over de oplossing hebben.
Die is heel simpel. Jullie houden van computerspelletjes. Wij zijn daar niet blij mee. We willen jullie afleren om die spelletjes leuk te vinden. Fout! Fout, fout, fout van ons!'
Hee. Gaby en ik keken elkaar aan. Ging dit opeens de goeie kant op?
'We moeten dat niet willen,' ging papa verder. 'Als wij jullie verbieden om je hart te volgen, dan krijgen jullie een hekel aan ons én jullie gaan nog meer naar computerspelletjes verlangen. Allebei die dingen willen we niet. Dus wat moeten we doen? We moeten aanmoedigen dat jullie computerspelletjes doen.'
Gaby en ik knipperden met onze ogen. Dit ging zo ongelooflijk de goeie kant op – het was bijna griezelig. Dit kon niet goed blijven gaan.
'We moeten,' zei papa, 'natuurlijk wel zorgen dat jullie een ander sóórt computerspelletjes gaan doen. Goede spelletjes. Bijvoorbeeld, en dit is een ideetje van mama, spelletjes waar je iets van opsteekt over wetenschap.'
Wij zakten als mislukte puddingen in elkaar. Het was zó veelbelovend begonnen. En nu ging het zó verschrikkelijk mis.
'Het moeten wel spelletjes zijn die jullie zelf graag willen spelen. Het moeten spelletjes zijn die jullie leuker vinden dan de schiet- en moordboel waar jullie nu van houden. Dus. Mama heeft een paar berichtjes gestuurd aan haar oude collega's van de universiteit. Die gaan proberen een spel te maken dat jullie graag willen spelen. Zonder moord en doodslag en met veel leerzame weetjes over moleculen en zo.
En nu hebben wij een vraag aan jullie. Die spelletjes moeten getest worden, namelijk. Zouden jullie ons daarmee willen helpen? Een uur of die, vier per dag is wel voldoende.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE