De rechten zijn geschonden

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Daarna gingen er twee, drie, vier weken voorbij. Er gebeurde bijna niks. Gelukkig hadden we een paar spelletjes die we urenlang mochten doen, maar zelfs dat hadden we na een week of twee wel gezien.
Ik verveelde me vreselijk; ik speelde het moleculen-spel zo vaak achter elkaar uit dat ik, op het laatst, dat suffe Buckminsterfullereen (C60) kon maken met mijn ogen dicht.
Nou, dan ben je ver héén, hoor.
Ik hing de hele dag met holle, verlangende ogen rond de computer. In de hoop dat het nieuwe spel, eindelijk aan zou komen.
Maar toen het eindelijk kwam, na vier lange weken, wachtte mij een akelige verrassing.
Het spel zelf was prima in orde, hoor, daar niet van.
Het was zelfs véél en véél beter dan de oude spelletjes – en dat wil wat zeggen.
De plaatjes waren mooier, er zaten allemaal kleine grapjes in, en leuke muziekjes, en je kon het met andere mensen samen spelen via het internet. Je kon het winnen van andere mensen via het internet. Je kon mensen hun geld inpikken, en hun springstoffen, via het internet. En waarschijnlijk kon je nog veel meer leuke dingen doen, maar daar kwam ik niet achter want toen overkwam mij die akelige verrassing.
Die bestond eruit dat mama zei: 'Zo! Sla je spelletje maar op, schat – je halve uurtje is om.'
Ik verbleekte. 'Maar...' stamelde ik. 'Dat van dat halve uurtje, dat geldt toch niet meer? Dat is iets van vroeger! Van toen ik nog klein was!'
'Dat is iets van twee maanden geleden,' zei mama. 'En ook iets van nu. En voortaan. De afgelopen twee maanden mochten jullie het spelletje uittesten, maar dat hoeft nu niet meer. Het spel is af.'
'Je... je hebt ons gewoon gebruikt!' riep ik. 'Als proefkonijntjes! Als apen in een kooi. Je eigen kinderen – hoe kun je?'
Mama glimlachte. Ze glimlachte niet blij, en ook niet gemeen of arrogant. Was het maar waar. Nee, ze deed iets afschuwelijks: ze glimlachte vertederd. Zoals je kijkt wanneer een peuter probeert een sneeuwbal naar je te gooien, en het erop uitdraait dat-ie dan zelf een snoet vol sneeuw heeft.
Zo glimlachte ze, en daar werd ik natuurlijk nog bozer van.
'Dat mag geeneens, wat jij doet!' riep ik. 'Dat is tegen de wet! Tegen de rechten van het kind! Toevallig!'
'Volgens mij,' kirde mama, 'zie ik hier een jongetje dat vooral heel boos is dat-ie geen proefkonijn meer mag zijn. Volgens mij zou jij het helemaal niet erg vinden als ik nog wat meer tegen de rechten van het kind in ging.'
'Welles! Dat zou ik heel erg vinden!'
'Nou,' grijnsde mama. 'Dan zal ik je niet meer als proefkonijn gebruiken. Weet je wat? Ik beloof plechtig dat je nooit meer een minuut langer mag computeren dan een half uur per dag. Afgesproken?'
'Eh... nou...' zei ik zenuwachtig. Met dit soort dingen moet je heel erg uitkijken bij mijn moeder. Die is in staat om zich genadeloos aan zo'n afspraak te houden. 'Daar hebben we het nog wel eens over, goed?'
Mama knikte tevreden en aaide mij over mijn bol. 'Kom mee,' zei ze troostend. 'Dan gaan we papa pesten. Dat is óók leuk, en leerzaam bovendien.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE