Maikool!

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Hij pakte zijn bord op en liep ermee naar de jongens die met hun geweren op schoot naar ons zaten te kijken. Ze keken met open monden en gestrekte nekken naar het bord met bonen; hun gezichten straalden van verlangen en ongeloof. Een bord vol met ontbijt, dat zomaar vanzelf hun kant op kwam! Zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt. Als de Heilige Maagd Maria plotseling tussen hen in verschenen was, hadden ze haar op precies dezelfde manier aangestaard, dat weet ik zeker.
'Smakelijk eten,' zei Michael, en hij gaf het bord aan de dichtstbijzijnde jongen.
Die nam het dankbaar in ontvangst, zette de rand van het bord tegen zijn lippen en schoof met zijn hand alle bonen zijn keel in. De hele lading in één keer, haastig en zonder te kauwen, zodat zijn vrienden geen tijd hadden ze van hem af te pakken.
'Jemig,' zei papa, 'wat zal die een buikpijn krijgen!'
'Ik hoop het maar,' zei mama, 'Dat zal hem leren dat hij met mes en vork hoort te eten.'
Ik hoopte niet dat die arme jongen last van zijn buik zou krijgen. Dat vond ik zielig, want die jongen had al zo'n rottig leven. Ik bedoel: als je van een ontbijt van kouwe rijst met bonenprut al blij wordt, dan vraag ik me af waar je eigenlijk verdrietig van word.
Aan de andere kant kon deze knaap wel een lesje in tafelmanieren gebruiken, want hij begon zijn bord af te likken tot er geen spoortje prut mee aan zat.
Mama wendde haar hoofd af, kneep haar ogen dicht en deed haar handen voor haar gezicht. Dat vond ik dan weer een beetje overdreven.
De jongen bracht het bord terug naar de tafel, en begon Michael op de schouders te slaan, knipogen te geven, zijn hand te schudden en op allerlei andere manieren te laten merken dat hij Michael een aardige knaap vond.
Michael keek een beetje vies, want de jongen had hem precies die hand gegeven waar hij daarnet de bonen mee naar binnen had geschoven. Er zaten weliswaar geen bonen meer aan de hand, want die was óók zorgvuldig afgelikt, maar echt fris was het allemaal niet.
De jongen leek Michaels afkeer niet te merken. Blij wees hij op zichzelf en zei 'Jamal.' Hij herhaalde het net zo lang tot Michael begreep dat dat zijn naam was.
'Oh, eh... Michael,' antwoordde hij en hij wees op zichzelf.
'Maikool!' riep de jongen blij. Hij wees op mijn broer en riep naar zijn medestrijders: 'Maikool!!' en stak twee duimen tegelijk op, om hen te vertellen dat hij een nieuwe vriend had die Maikool heettte en die heel erg aardig was.
De jongens keken alsof zo vonden dat Maikool nog een stuk aardiger had kunnen zijn. Bijvoorbeeld door de bonen aan hén te geven.
'Ja hoor,' zuchtte Michael, 'dat heb ik weer. Ik had al een Boegoeneesje, en nou zit ik ook nog met een Zuid-Malloot opgescheept.'
'Eén ding is duidelijk,' zei mama. 'Jij zoekt je vrienden niet uit op hun tafelmanieren!'
'Ik zoek ze so wie so niet uit,' bromde Michael. 'Ze zoeken mij uit.'
'Gelukkig wel, knul,' zei papa. 'Vrienden kunnen we goed gebruiken. Zeker nu.' Hij draaide zich naar mama en zei: 'Vertel maar eens wat je gisteren besproken hebt met de veldmaarschalk.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE