BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
De volgende ochtend kregen we, als ontbijt, rijst met bonen. Niet alleen was dat hetzelfde soort eten als gisteravond, het was gewoon hetzelfde eten. Ik bedoel: het waren de restjes van gisteren. Koude rijst met koude bonen.
'Gisteren waren ze best lekker,' zei ik, 'maar dit is niet leuk meer.'
'Niet zeuren, lieverd,' zei mama. 'Het gaat er niet om wat je eet, het gaat erom hoe je eet. En we hebben keurige messen en vorken gekregen, dus we kunnen heel fatsoenlijk eten. Als Kwetter tenminste haar vork in haar linkerhand wil houden. Dít ziet er niet uit, meisje.'
'Welke is ook weer links?' vroeg Kwetter leergierig.
'Waar je nu je mes hebt,' zei Michael. 'Duh.' Hij rommelde wat met zijn vork door zijn eten. 'Had ik al verteld dat ik dit gisteren, toen het nog warm was, ook al niet lekker vond?'
'Hm,' zei papa en hij keek om zich heen. Op het binnenplaatsje, waar we zaten te eten aan een wankele, groengeverfde tafel, zaten vijf jonge soldaten van het ZMB. Ze hadden hun geweren op schoot en hoewel ze een beetje met elkaar zaten te kletsen, keken ze elkaar nauwelijks aan. Ze keken naar ons, op zo een overduidelijk onopvallende manier, dat er geen misverstand over kon bestaan: ze zaten ons te bewaken. Kennelijk was de veldmaarschalk bang dat we er alsnog vandoor zouden gaan.
Ze dronken koffie. Ze aten niets.
Toen onze bonen werden binnengebracht, keken ze opeens veel minder vaak naar ons, en veel meer naar de pan met bonen.
'Zal ik jullie eens wat zeggen,' zei papa, en uit de manier waarop hij keek viel af te lezen dat hij met “jullie” enkel en alleen Michael bedoelde, 'volgens mij hebben die knapen geen ontbijt gehad. En als ik die magere armpjes zie denk ik: niet alleen hebben ze vandaag niks gehad, ze krijgen nooit een ontbijt. Ik denk dat kouwe rijst met bonen voor de mensen hier het meest luxe ontbijt is, wat ze zich voor kunnen stellen.
'Jeetje,' zei Michael, 'wat een gebrek aan fantasie. Ik bedoel: gebakken eieren met spek op een geroosterde boterham, kaas en ham en salami, vers witbrood met hagelslag of chocopasta, cornflakes en honingcrunchies, krentenbollen, croissantjes, koude melk en warme thee, verse jus en fruitsalade, wentelteefjes...' Hij noemde het allemaal zo liefdevol op alsof het dampend en geurig voor zijn neus stond. Hij wees zelfs aan waar op de tafel al die lekkernijen zouden moeten staan, en hij zei het zó overtuigend dat wij het ook bijna konden zien en ruiken en proeven.
'Ik heb opeens geen trek meer in koude bonen,' zei ik.
'En ik hebt opeens geen koude bonen meer,' antwoordde Kwetter. 'Mijn bonen is plotseling honingcrunchies geworden. Hmmmm!' Met een blik van opperste concentratie stak ze een vork vol koude bonen in haar mond.
Ze geloofde zo hevig in haar crunchies dat ik ze bijna kon hóren kraken tussen haar tanden. 'Hmm, crunchies!' mompelde Kwetter tevreden.
'Het kan me niet schelen wat je in je mond hebt, Kwettertje-lief,' zei mama, 'maar je slikt het voortaan dóór voordat je iets zegt, begrepen?'
Kwetter knikte en nam gretig nog een hap van haar crunchies.
Zelf dacht ik uit alle macht aan wentelteefjes en nam een hap.
Koude bonen.
Kennelijk was mijn verbeeldingskracht niet sterk genoeg.
Michael probeerde zo te zien hetzelfde, met hetzelfde resultaat. Met enige moeite slikte hij de kouwe derrie weg en zei: 'Verrek maar met die bonen. Ik zal jullie eens laten zien wat ik daarmee doe, met die bonen!'
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten