Wat je allemaal van aardolie kunt maken

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Hebbes,' hijgde bullebak nummer één.
Kwetter kronkelde als een paling, maar wist zich niet los te wurmen.
'Wat doen we met haar?' vroeg bullebak nummer twee. 'Ik heb ontzetten veel zin om haar een flink te meppen, namelijk.'
'Niks d'r van,' antwoordde de eerste. 'Deze gaat regelrecht naar buiten. Meppen is allemaal leuk en aardig, maar ik wil geen enkel risico lopen dat ze ontsnapt. Moet je zien hoe ze spartelt! Ze is geeneens moe, terwijl ik... pfff...'
'Je hebt gelijk,' zei zijn makker.
'Lieve schatten,' fluisterde mama ondertussen tegen ons, 'ik wil dat jullie zo snel mogelijk naar de andere kant van het kantoor sluipen en daar plat op de grond gaan liggen.'
Dat deden we.
'Sneller,' fluisterde mama toen ik mij liet afleiden doordat Kwetter vreselijk begon te schelden tegen de twee schurken. In het Boegoenees, dus ze verstonden haar niet, maar dat maakte niet uit: ze kon hen toch niet op andere gedachten brengen.
Op hun dooie gemak liepen ze met haar naar de openstaande schuifdeuren.
'Plat!' siste mama, en we lieten ons plat op de grond vallen.
BOEM!
Het was geen slechte bom, die mama in haar beha bewaard had. Hij knalde behoorlijk, en alle glazen muren en het glazen plafond werden in scherven naar buiten geblazen. In de vloer zat een enorm gat, waardoor we konden ontsnappen naar een lagere verdieping. Een verdieping met liften. We waren nog niet gered, maar we waren ook niet langer ten dode opgeschreven.
Dat was fijn.
Maar nóg fijner was het, dat de twee schurken vlák voor de schuifdeuren tegen de grond waren gesmeten door de ontploffing. Daas en wazig lagen ze op de grond, en Kwetter lag onder hen. Papa en Michael sleurden haar onder de twee akelige kerels vandaan. Ze had geluk gehad: de twee kerels hadden tussen haar en de bom in gestaan, dus ze was niet eens geschroeid. Maar na de klap waren de twee kerels bovenop haar gevallen, en ze waren zwaar en gespierd dus onze arme vriendin was half bewusteloos.
Papa droeg haar naar het gat in de vloer, en voorzichtig klommen we naar beneden.
We kwamen terecht in een verlaten gang. Een brede, lichte gang met aande3 ene kant net zoveel glas als de bovenverdieping had gehad, en aan de andere kant een witte muur waaraan talloze plankjes waren vastgemaakt. Daarop stonden allerlei potjes en flesjes en in die potjes en flesjes zaten roze korreltjes, bruine prutjes, heldere vloeistofjes en alles daartussenin (heldere prutjes, paarse vloeistofjes enzovoort). Boven de plankjes stond met grote letters: WAT JE ALLEMAAL VAN AARDOLIE KUNT MAKEN.
'Oooh,' zei papa. 'Wat mooi! Wat schitterend!'
'Het is prachtig,' beaamde mama. 'Zóveel chemische stofjes bij elkaar!' Ze liep naar de muur en bestudeerde de potjes en flesjes. 'Ze staan op alfabetische volgorde,' stelde ze vast. 'Dit is nog maar een klein deel, natuurlijk. Van aardolie kun je ontzéttend veel maken, namelijk. Ik denk dat jke elke gang in elke verdieping van het gebouw zou kunnen volhangen met...'
'Réken maar dat alle gangen volhangen met dat spul,' zei papa. 'Dat nou juist het mooie. Ik ben diep geraakt, dat mag je rustig weten.'
'Nooit geweten dat jij zo van chemische stofjes hield,' zei mama.
'Hè? Wat chemische stofjes? Oh, wacht, ik weet wat je bedoelt. Ach, chemische stofjes, die zijn oké wat mij betreft. Maar zie je niet wat voor moois meneer Cockel hier heeft gedaan? Hij heeft van zijn hele kantoor een museum gemaakt! Een aardolie-museum. Snap je niet hoe briljant dat is? Hoe gedurfd? Het wil namelijk zeggen, dat hij over dit hele, gigantische gebouw geen kantorenbelasting betaalt! Het is...' hij schudde zijn hoofd. Zijn ogen waren een beetje vochtig. 'Ik ben diep geroerd, dat mogen jullie gerust weten.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE