In de luxe auto

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Klaar!' zei mama tevreden.
De journalist keek onzeker naar het slangetje. 'Zou dat niet belangrijk wezen?' vroeg hij. 'Ik bedoel: het zal wel niet voor niks in die motor gezeten hebben...'
'Ik heb wat verbeteringen aangebracht,' zei mama achteloos. 'Uw wagen gebruikt nu zo'n vijftien procent minder benzine. Kan ook veertien wezen. Of zestien. In ieder geval kunt u er weer mee de weg op.'
'Mooie wagen, hoor,' zei papa.
'Oh nou en of,' zei de journalist. 'En hij rijdt heerlijk. Eh... hij rééd heerlijk. Ik weet niet of-ie nu...'
'Als mijn vrouw zegt dat-ie beter rijdt, dan rijdt-ie beter,' zei papa. 'Daar kunt u rustig vanuit gaan.'
'Gelukkig maar, want hiermee ben ik binnen drie uur in Jalsk. En hoe! De stoelen van deze wagen, meneer, zijn als wolken zo zacht. Hier buiten is het al behoorlijk warm, al is het nog ochtend, maar in mijn auto waan je je in een schaduwrijk dal, met je voeten in een kabbelende bergbeek. Ik heb de keuze uit honderden rustgevende muziekjes, en – u zult me wel een rare kerel vinden, maar ik geef het gewoon eerlijk toe: ik heb ook altijd een paar flesjes reukwater in de wagen, zodat het er altijd lekker ruikt.'
Michael en ik keken elkaar aan. We konden wel janken als we dachten aan het helse busje, waarin wij zouden moeten rijden, als we op weg gingen naar Cockel's kantoor.
'Mam,' fluisterde ik, 'dat hoofdkantoor van Cockel, staat dat toevallig in Jalsk?'
Mama knikte. 'Ik begrijp wat je bedoelt,' fluisterde ze terug. 'Ik had het ook al bedacht.' Hardop zei ze tegen de journalist: ´Wat een toeval, dat u naar Jalsk gaat. Daarheen zijn wij óók op weg.'
'Nee maar!' riep de journalist. 'Dat is inderdaad wel héél toevallig. Waarom rijdt u niet met mij mee? Als bedankje voor het repareren. Plaats genoeg in de auto.'
'Graag,' zei mama. 'Nog even een paar spullen halen, en dan kunnen we.' Ze verdween met Willem en kwam even later terug met een grote koffer. Die had ik nog nooit eerder gezien, maar ik kon wel raden wat erin zat.
Even later zaten we in de grote, luxe auto van de journalist. Inderdaad waren de stoelen heerlijk zacht.
'Wat gaat u doen in het mooie Jalsk?' vroeg de journalist.
'Oh gewoon,'zei papa, 'niks bijzonders. Beetje rondkijken. Wij zijn toeristen, namelijk.'
'Ach, bent u op vakantie? Wat heerlijk! Dat zou ik ook wel eens willen, even lekker ertussenuit. Maar ja, u weet hoe het is. Als ik wat meer geld had, dan zou ik óók wel op vakantie willen. Soms denk ik: ik beroof gewoon een keer een bank.'
'Dat moet u niet doen,' zei papa ernstig. 'Banken beroven is slecht.'
'Behalve de Doggersbank!' riep Kwetter. 'Meneer Dogger is een schurk, he papa?'
'Ik weet niet waar je 't over hebt,' zei papa.
'Au!' riep Kwetter. 'Waarom schopt jij mij?'
'Ik schopte niet,'zei mama, 'mijn voet botste per ongeluk tegen je been. Kwam door een hobbel in de weg.'
'Er is geeneens hobbels in de weg.'
'Oh jawel,' zei mama.
'Ja, die is er wel, maar wij voelt ze niet want wij zit in een mooie luxe auto.'
'Luister,' fluisterde mama, 'niemand mag weten wie we zijn en wat we komen doen. Dus we mogen niks laten merken. We moeten zo gewoon mogelijk doen.'
Kwetter knikte begrijpend. Gewoon doen. Dingen de lucht in boemen.'
'Nee Kwetter. Dat is niet gewoon.'
'Maar dat doet wij altijd! Is toch gewoon?'
'Hou nou maar gewoon je mond,' fluisterde mama dringend.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE