In Zuid-Mallotië weet men niet beter

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


We keken elkaar aan. Zouden we dooreten of niet? We hadden machtig veel zin om weer op ontploffen te gaan, maar we beseften ook dat we daarvoor een lange reis in het helse busje zouden moeten maken. Een moeilijke keuze!
Op dat moment werd er aangebeld. Willem ging opendoen en kwam even later terug met een bezoeker. Een tenger mannetje met glad, achterovergekamd haar en een heel dun snorretje. Op zijn neus stond een zonnenbril met grote, spiegelende glazen.
'Goedemorgen,' zei hij vriendelijk, 'en sorry dat ik stoor. Eet u vooral rustig verder. Prettige voortzetting.'
Willem schoof en extra stoel bij de tafel en gaf de man een kop koffie. Aan ons vroeg hij: 'Weten jullie iets van auto's? Deze meneer heeft motorpech, namelijk.'
Inderdaad,' zei het mannetje. 'Een gloednieuwe wagen, ruim en comfortabel, maar rijden? Ho maar!'
'Wat vervelend voor u,' zei mama.
'Ja, nou en of, want ik moet nog een heel eind. Helemaal naar Jalsk namelijk. De hoofdstad, weet u wel? Ik ben journalist voor De Zuid-Mallotische Beschouwer, de grootste krant hier, en ik heb onderzoek gedaan voor een artikel over de olie-problemen hier. Wist u dat die vervuiling echt verschrikkelijk is?'
Wij knikten. Wisten we.
'Er zijn veel mensen die dat niet weten,' zei de journalist. 'Daarom heb ik er een stuk over geschreven. Zodat iedereen boos wordt, en de regering er iets aan doet. Ik weet alleen niet of mijn baas het stuk in de krant zal willen zetten. Onze krant krijgt veel geld van meneer Cockel. Voor advertenties en zo. Weten jullie wie meneer Cockel is?'
Wij knikten. Wisten we.
'Dan weten jullie ook wel, dat hij niet blij zal zijn als ik iedereen vertel over de smerige troep, die hij maakt. En mijn baas wil graag dat Cockel blij is, want dan geeft-ie meer geld. Ik zal enorm moeten slijmen en zeuren bij mijn baas, om dat stuk in de krant te krijgen. Maar ik kan er niet heen, want de auto is dus stuk. Weet u iets van auto's, meneer?'
'Ik weet heel veel van auto's,' antwoordde papa. 'Ik weet niet alleen hoe duur ze zijn, ik weet zelfs hoe duur de fabrieken zijn, waarin ze gemaakt worden! Maar hoe ze gemaakt worden, of hoe de motor precies werkt – nee, dat weet ik helaas niet.'
'Och toch, wat jammer,' zuchtte de journalist. 'Ik ook niet, en meneer Willem ook niet. Het is ook allemaal zo technisch en wetenschappelijk en zo! Nou ja, dan zal ik moeten lopen...'
Om mama's mond verscheen een dun, strak glimlachje. 'U kunt er natuurlijk niets aan doen,' zei ze kalm, 'want hier in Zuid-Mallotië weet men niet beter, maar er is geen enkele reden om te denken dat dames niet minstens even zo goed zijn in wetenschap en techniek als heren. Ik zou zeggen, laat u mij dat autootje van u maar eens zien.'
'Ach,' zei de journalist, 'wat dom van mij! Mijn excuses, mevrouw, u heeft helemaal gelijk.'
Na het ontbijt liepen we met z'n allen naar de wagen van de journalist, die een klein eindje buiten het dorp stond.
De journalist deed de motorkap open en mama, die een gereedschapskist van Willem had geleend, ging aan het werk. Ze trok draadjes los, draaide moertjes van hun plek, peuterde onderdeeltjes uit elkaar en stalde alles uit op de grond. Ze neuriede een vrolijk liedje, af en toe onderbroken door gemompel van 'Ahaaa!' of 'Eigenaardig' of 'Wat is dit nu weer voor een ding?'
'Eh... mevrouw?' vroeg de journalist na drie kwartier. 'Hoeveel weet u eigenlijk precies van, eh... van auto's?'
'Helemaal niet,' antwoordde mama opgewekt. 'Maar ik dacht: ach zo'n auto, hoe ingewikkeld kan dat nou helemaal zijn? Nou, best ingewikkeld eigenlijk, ontdek ik nu! Maar geen zorgen, hoor, ik heb nu wel zo'n beetje door hoe het allemaal werkt, dus ik denk wel dat ik de boel weer netjes in mekaar gezet krijg.'
En zo was het ook. Na een half uur zat de motor weer in elkaar, en mama had maar drie schroefjes en een rubber slangetje over.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE