Mindless Violence IV

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Hè, schat,' zei papa teleurgesteld, 'ik vond het nou juist zo verstandig van je, dat je geen dingen op wilde blazen.'
Mama trok haar wenkbrauwen hoog op. 'Soms, lieverd,' zei ze ernstig, 'ga ik bijna denken dat je het niet leuk vindt om dingen op te blazen.'
Papa mompelde iets onverstaanbaars. Mama antwoordde: 'Dat verstond ik niet, maar hoe dan ook: Het gaat niet om leuk of niet leuk. Daar mág het niet eens om gaan; andermans spullen opblazen voor je plezier is verkeerd. Zo simpel is dat. Je moet het doen omdat het je plicht is, en anders niet. Maar als het dan je plicht is, dan kun je er maar beter van genieten. Vind ik.'
'En ik vindt,' verklaarde Kwetter, 'dat wij de aller-, allerleukste plicht heeft. Boemen is prachtig!'
Michael knikte enthousiast, maar ik vroeg aan mama: 'Je vond het toch juist heel dom om zo'n pijpleiding op te blazen? Omdat de olie er dan uit liep?'
'Ik ben blij, dat er nog iemand iets verstandigs zegt,' zei mama. 'Inderdaad. De pijpleidingen en boortorens laten we met rust. En vanavond overleg ik met Willem over wat we dan wel de lucht in laten vliegen. Maar eerst gaan jullie naar bed, want het is weer een druk dagje geweest.'
Dat vonden wij niet eerlijk, lieten we luidkeels weten, maar mama zei verveeld 'de wereld is nou eenmaal niet eerlijk, jongens,' en toen gingen we maar naar boven.
Nauwelijks lagen we in bed of Michael sprong er al weer uit. 'Ik weet niet wat jullie gaan doen,' grijnsde hij, 'maar ik ga naar beneden. Aan de deur luisteren.'
'Dat hoorde ik nou eens net,' riep mama door het sleutelgat van de slaapkamerdeur.
Moedeloos ging Michael weer liggen. 'Nooit,' zuchtte hij. 'Nooit, nooit, nooit zullen we het van haar winnen.'
'Als je dat maar weet,' klonk het uit het sleutelgat.
De volgende ochtend waren mama en Willem in een opperbest humeur, maar papa zat zeer sikkeneurig met zijn vork in zijn ontbijt te prikken.
'En,' vroegen wij, 'wat gaat er de lucht in?'
'Het hoofdkantoor,' glunderde Willem.
'Van de Cockel Olie Maatschappij,' legde mama uit. 'Niet het internationale hoofdkantoor, hoor, alleen het Zuid-Mallotische.'
Papa leunde zuchtend met zijn gezicht op zijn handpalmen. 'Cockel,' mompelde hij. 'Van alle schurken waar je ruzie mee kunt zoeken, kiest ze uitgerekend Cockel. De gevaarlijkste.'
'Dat is juist slim, pap,' legde Michael uit. 'De gevaarlijkste moet je altijd als eerste doen. Als je een computerspelletje doet, Mindless Violence IV bijvoorbeeld, dan...'
Papa sloeg met zijn vuist op tafel. 'Bazel niet over computerspelletjes!' bulderde hij. 'Ben ik dan de enige hier die onze toestand serieus neemt? De werkelijkheid is geen computerspelletje! Dat zijn twee compleet verschillende dingen! Die lijken niet eens op elkaar!'
'Precies wat ik wilde zeggen,' zei Michael onverstoorbaar. 'Daarom moet je in het echte leven juist het tegenovergestelde doen als in een computerspelletje. En bij computerspelletjes doe je de gevaarlijkste slechterik altijd als laatste. Dus... ja...'
Mama aaide Michael over zijn bol. 'Wat is-ie slim he,' zei ze tegen de wereld in het algemeen. Kwetter knikte heftig.
'Nou,' zei mama, 'eten jullie eens een beetje door. Na het eten gaan we op pad.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE