Het wachten is op de brekingscoëfficiënt

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Ik maakte wilde gebaren naar mijn zusje, dat ze mama moest tegenhouden.
'Mijn arm doet zeer!' riep ze.
'Dat gaat vanzelf over,' zei mama. 'En de brand gaat niet vanzelf over.'
Daar had ze gelijk in. De brand ging niet vanzelf over; hij ging over omdat de Boegoenezen weer heerlijk met water aan het knoeien waren, steeds precies op het juiste moment op de juiste plaats. Ik kon nog altijd niet zien of het gewoon toeval was of slimme berekening; het zag eruit als een lollig watergevecht, maar hoe kon het dan dat het vuur zo doelmatig werd geblust?
'Ik geloof niet in dinosaurussen!' riep mijn zusje. 'Ze staan niet in de bijbel!'
Dat hielp. Mama stond stokstijf stil, draaide zich langzaam om en zei streng: 'Wat hoor ik daar, jongedame?' Daarna begon ze een lang en oersaai verhaal over fossielen en strata. Dat laatste is geloof ik zoiets als 'laagjes verschillende soorten steen boven op mekaar'. Schijnt heel interessant te wezen. Daarna kwamen koolstof en radioactiviteit en genetica en mutatiesnelheid, kortom, het wachten was nog op de brekingscoëfficiënt en dan was het lijstje onbegrijpelijke woorden weer compleet.
Maar de brekingscoëfficiënt kwam niet, want het vuur was intussen uit. Ik stak mijn duim op naar Gaby en die zei poeslief: 'Oh, ja, als je het zó uitlegt dan geloof ik toch wel in dino's, geloof ik. Dank je wel hoor!'
Mijn moeder draaide zich triomfantelijk naar papa, alsof ze wilde zeggen: hoor je dat? Je dochter is verstandiger dan jij!
Maar papa hoorde niks, want die zat al een half uur lang met zijn vingers in zijn oren een bijbels liedje te neuriën (dat gimg van 'zij spreken tegen mij met een leugentong', wat ik eigenlijk een beetje overdreven vond).
Hoofdschuddend liep mama terug naar de brand. Die er dus niet meer was.
'Hee!' riep ze, 'waar is al dat vuur gebleven?'
'Dat is helemaal vanzelf uitgegaan,' antwoordde de knieënman Alexander, die druk bezig was zijn spullen bij elkaar te zoeken. Zo goed en zo kwaad als het ging probeerde hij alles te poetsen met een vochtig doekje. Helaas was het doekje wel vochtig, maar niet schoon: het zat vol modder en zand en roet. Alles wat Alexander poetste werd bruin-zwart en vlekkerig en bekrast. Al snel gaf hij het op, en hij wandelde onze kant op.
Wij waren intussen druk bezig al onze avonturen te vertellen aan papa en mama.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE