Soms recht, soms scheef

BEGIN / VORIGE


'Hoho,' riep mama streng, 'wat denken jullie dat je aan het doen bent?'
Kwetter, die al lang met de andere Boegoenezen meedeed, riep behulpzaam: 'Wij speelt met de mooie spulletjes! De spulletjes van de knieënman is prachtig, daar past zo veel water in - veel meer dan in een kokosnoot!'
'Spelen?' riep mijn moeder ontzet. 'Zijn jullie nou helemaal? Er is hier brand! Straks staat het hele bos in de hens! Lieve help, als ik er niet was om de boel de organiseren... Jullie daar, vorm een beetje een nette rij, ja? En dóórgeven, dat water!'
Ze sprak nog steeds geen Boegoenees, dus Kwetter vertaalde braaf wat mama gezegd had en al gauw stonden de Boegoenezen in een nette rij. Ze keken opgetogen, nieuwsgierig naar het nieuwe spelletje dat mama voor hen bedacht had. Ook al leek het in het begin vrij saai, ze hadden goede hoop dat er snel iets interessants zou gebeuren.
En dat gebeurde ook. In zekere zin.
Wat er gebeurde was dat er één stukje van de brand zeer grondig werd geblust – dat was het stukje bij het uiteinde van de rij. Helaas kon op andere plekken het vuur ongehinderd verder woeden, zodat de brand – die al bijna uit was – nieuwe kracht kreeg en zijn gloeiende vingers weer uitstrekte naar het bos.
'Dat gaat niet goed,' zei ik.
'Volgens mij ging het beter toen de Boegoenezen hun gang konden gaan,' knikte Gaby. 'Mama maakt het alleen maar erger.' Ze zwaaide naar mama en riep 'Joehoe, we zijn er weer,' in de hoop dat ze naar ons toe zou komen, zodat de Boegoenezen ongehinderd het vuur konden doven.
Maar helaas. Mama keek even op, zwaaide terug en ging verder met haar werkzaamheden als blusbaas.
'Ik heb mijn arm gebroken!' schreeuwde Gaby.
'Wat?'
'Arm ge-bro-ken!!'
'Dat regelt papa wel,' riep mama terug. 'Ik kan hier even niet gemist worden.'
Daar dachten wij anders over.
Gaby begon zich kwaad te maken. 'Papa regelt niks!' gilde ze. 'Papa zit alleen maar te mokken de hele tijd, omdat jij zo nodig aan zijn kop moest zeuren over dino's, die geeneens bestaan!'
Dat hielp. Met een bezorgd gezicht haastte mama zich naar ons toe. 'Kindje toch, wat zeg je me nou?'
Gaby begon over haar gebroken arm, maar mama zei: 'Dat komt wel goed, het is al gespalkt zie ik dus dat groeit allemaal weer keurig recht. Jullie moeten me straks echt eens vertellen wat er allemaal gebeurd is. Jullie zijn lang weggebleven, dus je hebt vast veel beleefd en dat wil ik allemaal horen straks. Maar wat ik jou niet meer wil horen zeggen, jongedame, is dat er geen dino's bestaan. Die hebben wel degelijk bestaan en dat weet je heel goed.'
'Nou ja, zeg,' protesteerde Gaby, 'het lijkt wel of je die stomme dino's belangrijker vindt dan mij!'
'He? Wat? Oh, in verband met die arm bedoel je. Nou kijk: een gebroken arm, die groeit vanzelf weer aan elkaar. Soms recht, soms scheef, maar met een scheve arm kun je ook nog heel behoorlijk je vork en mes vasthouden. Maar je denkvermogen, dat is een heel ander geval. Met een scheef denkvermogen kun je nooit meer behoorlijk denken namelijk. Dus het is mijn moederplicht om daar extra goed op te letten. Dus onthoud: er zijn talloze bewijzen voor het bestaan van dinosaurussen. En bewijzen mogen wij nooit negeren. Dat dat zou namelijk invloed hebben op de resultaten. Begrepen? En nu ga ik weer blussen.'
Dat leek mij een slecht idee, want het ging net weer de goede kant op.


BEGIN / VORIGE