BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
'Wij ook niet,' mompelde ik, en Kwetter vroeg: 'Dat is allemaal mooi en aardig, dat wij nu alle drie wat verstandiger is, maar wat gaat wij nu doen?'
'We zoeken onze weg op de tast,' zei mama.
Oh ja. Heel slim. Ja, nee, dat slaat echt ergens op hoor. Tuuurlijk. Als je de weg niet kunt vinden met je ogen open, dan probeer je het toch met je ogen dicht? Zou iedereen doen.
Mijn moeder is geniaal als het ging om het maken van bommen, en van moleculen en zo, daar weet ze heel erg veel van, maar in sommige andere dingen is ze toch echt niet slim. Dat was mij nog nooit zo opgevallen nu zag ik het heel duidelijk. En verder zag ik niks; daar kwam het misschien wel door. Ik bedoel dat je misschien wel beter kunt nadenken als je ogen niet de hele tijd worden afgeleid door andere dingen, zoals bijvoorbeeld bordjes met 'Uitgang'. Natuurlijk zou ik liever een bordje met 'uitgang' vinden dan een nieuw inzicht over het verstand van mijn moeder, maar je hebt het niet voor het kiezen en wie het kleine niet eert is het grote niet weerd.
Dat zegt papa vaak, dat laatste. Bijvoorbeeld wanneer hij je vertelt dat hij een cadeautje voor je heeft, en dat het dan een spekkie is, en dat je dan niet hard genoeg roept van 'oh wauw een spekkie wat geweldig'.
Plotseling miste ik papa heel erg verschrikkelijk. Ik zou er zo een miljoen voor geven, om nu een van zijn flauwe grapjes te horen.
Niet dat ik een miljoen had, natuurlijk. Niet in mijn broekzak, in elk geval. Maar als papa er was geweest, had hij me zonder moeite een miljoen kunnen geven.
Hij geeft je net zo makkelijk een miljoen als een spekkie, eigenlijk, en hij vindt dat je voor allebei even dankbaar moet zijn. Best wel raar.
En nog raarder was het, dat ik op dit moment veel blijer was geweest met een spekkie uit papa's hand, dan met een miljoen uit mama's handtas.
Heel in de verte, ergens in het donker, hoorde ik mamas stem door de ijzeren gang galmen: 'Even voor de zekerheid, Kwetter: jij hebt Gaby's hand toch wel vastgepakt, toen we begonnen te lopen?'
'Ik denkte dat jij haar had,' galmde Kwetter zachtjes terug, en mama deed van 'Oh jee,' en daarna begonnen ze allebei mijn naam te roepen.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten