BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Het was een stokoud mannetje; dat zag je aan zijn grijze haartjes en zijn kromme rug. Maar het vreemde aan hem was zijn gezicht. Dat zag eruit alsof het nog duizend jaar ouder was dan de rest van zijn gezicht. Een paar jaar geleden ging ik met mijn ouders naar een museum waar ze een meisje hadden dat tweeduizend jaar geleden in een moeras gevallen was – volgens Michael was ze erin gegóóid, hij was daar heel zeker van maar volgens mij verzon hij maar wat want dat stond niet op het bordje – en dat meisje was om één of andere reden niet weggerot maar een soort mummie geworden. Mama ging toen natuurlijk van alles uitleggen over zuren en mineralen, en dat ben ik per ongeluk expres meteen weer vergeten, maar het gezicht van dat meisje heb ik altijd onthouden.
Het was ook best wel een eng gezicht.
En het gezicht van dit mannetje zag er ongeveer net zo uit. Waarschijnlijk zou mama me wel uit kunnen leggen hoe het kon dat dit mannetje een gezicht van tweeduizend jaar oud kon hebben, maar ik vond het een beetje vervelend om ernaar te vragen waar het mannetje zelf bij was. Zo iets doe je niet, ook al kan dat mannetje je niet verstaan.
'Jimmi is de visser van het dorp,' vertelde Willem. 'Hij kent de zee op zijn duimpje. Hij heeft er zijn hele leven op gevaren, en hij kan dingen die je niet zou geloven als ik ze vertelde. Je zult het zelf wel zien, als je een beetje geluk hebt. Ik zal hem vragen of hij jullie gids wil zijn.'
Hij vroeg iets aan het mannetje en het mannetje keek een beetje verbaasd naar ons. Tenminste, dat denk ik. Misschien keek hij wel woedend. Of verdrietig. Of hij keek altijd zo. Dat vreemde gezicht kon van alles betekenen. Je kunt aan een koelkast ook niet zien of-ie het koud heeft.
Maar al snel bleek dat je sommige gevoelens wel degelijk aan het mannetje kon zien, want het begon breed te grijnzen en te knikken.
'Jimmi heeft een hekel aan de Engel des Doods, dat snappen jullie wel,' legde Willem uit. 'Hij heeft trouwens aan de meeste dingen een hekel. Bijvoorbeeld aan de hele rest van het dorp, omdat zij vissen met dynamiet en niet op de ouderwetse manier. En aan de oliemaatschappij, omdat die het boerenland hebben verwoest, zodat er nu een stel klungels en beunhazen met dynamiet de zee opgaat. En aan mij, omdat hij vindt dat ik er iets aan zou moeten doen, op één of andere manier.'
'In al die dingen heeft hij gelijk,' zei mama. 'Gelukkig ben ik er nu. Ik kan lang niet alles in orde maken, maar die grote lelijke vissersboot zullen we eens goed te grazen nemen met z'n allen.'
'Hoho,' zei papa, 'wacht eens even!'
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten