Het einde van Greensleeves

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Jamal had sterke spieren, maar wij hadden Kwetter.
Kwetter had geen grote spierballen. Geen enkele sportschooljongen zou jaloers op haar zijn. Maar ze zou het van allemaal winnen met armpje drukken.
Dat kan eigenlijk niet, want als je grotere spieren hebt, heb je meer kracht dus win je met armpje drukken. Zo simpel is dat. Tenminste, zo simpel zou het moeten zijn. Maar het leven is nooit simpel, en al helemaal niet als je Kwetter bij je hebt. Als Kwetter tegen zo'n grote spierenbonk zou armpje drukken, zou ze het heel even volhouden en hem dan onder de tafel keihard tegen zijn schenen schoppen. En dan, terwijl hij “au au” zit te jammeren, snel zijn arm naar beneden drukken.
Kwetter is een enthousiaste een creatieve valsspeler.
Dat komt doordat ze is opgegroeid in Boegoe-Boegoe, waar het wemelt van de reusachtige slangen en verschrikkelijke alligators. En die weten niet eens wat eerlijk spelen is.
Ze weten om te beginnen al niet wat 'spelen' is.
Kwetter wel. Voor Kwetter is alles spelen.
'Joewieieie!' riep ze terwijl ze aan Jamal's arm ging hangen en zich in een onmogelijke bocht door de auto wurmde om tegelijkertijd haar grote teen in zijn neus te steken.
Je neus is een gevoelig plekje, hoor. Vooral de binnenkant. Zelfs de meest gespierde sportschoolbink jammert van de pijn als je flink hard in zijn neus knijpt. En Kwetter stak niet alleen haar grote teen naar binnen, maar met de rest van haar voet kneep ze zo hard als de kon.
Dat vond Jamal niet prettig, zo te horen. Hij brulde en loeide en riep een heleboel wat wij niet verstonden. Met beide armen greep hij Kwetters voet en probeerde die uit zijn neus te trekken. Maar de tenen zaten zo hard vastgeknepen, dat hij bijna zijn eigen neus eraf trok. Hoe harder hij worstelde, hoe meer pijn het deed.
'Dank je wel, Kwetter,' zei mama, en ze ging verder met Greensleeves.
'Jij hoeft mij niks te danken, hoor,' riep Kwetter blij. 'En kijkt eens? Ik hebt nog twee handen over! Twee handen en een voet. Ik hebt Jamal uitgeschakelen met één enkel voetje. Kijkt maar, mama. Kijkt nou eens!'
'Mama moet op de weg letten, Kwetter,' legde ik uit.
'Er is hier geeneens een weg,' pruilde Kwetter
'Dat was bij wijze van spreken,' zei Michael. 'Weet je wat dat is, “bij wijze van spreken”?'
'Nee,' zei Kwetter.
'Dacht ik al,' zei Michael, en verder zei hij niks dus toen moest ik uitleggen wat “bij wijze van speken” betekent.
Intussen was mama opgehouden met Greensleeves. Ze floot nu een ander liedje, namelijk: We Zijn Er Bijna.
Want we waren bijna in veiligheid.
Maar, zoals iedereen weet die het liedje kent: nog niet helemaal.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE