BEGIN / VORIGE
/ VOLGENDE
'We gaan het nét halen,' zei mama opgewekt. 'Ik denk dat we er misschien een gesmolten achterband aan overhouden, of een paar vlekjes roet op de lak, maar daar ga je niet dood aan.'
'Mam,' zei ik streng, 'je praat onzin. Zo nauwkeurig kun je dit niet berekenen. Zelfs jij niet. Wat als er plotseling een windvlaag opsteekt, die het vuur harder laat gaan? Bijvoorbeeld?'
Mama dacht daar even over na en zei: 'Je hebt gelijk. Ik zal wat harder rijden.'
'Dank je,' zei ik tevreden, en ik keek uit het raampje naar de branden.
Na een seconde of tien vroeg Kwetter: 'Wanneer gaat wij nou harder?'
'We gáán al harder, lieverd. We gaan wel 26 kilometer per uur!'
'Ma-ham!' riepen Michael en ik. 'Dat is niet hard genoeg!'
'Okee, okee, ik ga wel naar zevenentwintig. Maar als we daardoor in een slip raken, en we verliezen kostbare seconden, en we gaan allemaal dood, dan is het niet mijn schuld, begrepen?'
'Mama,' zei ik, 'ga maar gewoon naar achtentwintig. Ik beloof je op mijn erewoord dat ik niet boos op je zal zijn, als ik straks dood ben.'
Mama ging naar achtentwintig. Daar was niets van te merken, behalve voor Michael, die op het metertje keek. We raakten niet in een slip. Met een ontspannen slakkengangetje reden we op de wild brullende branden af.
'Niks aan het handje,' zong mama. 'Niks-aan-het haaaa-ndjeee!' Daarna floot ze weer een stukje Greensleeves.
Wij geloofden haar.
Maar Jamal was er ook nog.
Jamal kende mama nog niet zo goed, dus hij wist niet hoe ongelooflijk goed zij was in dingen uitrekenen. En hij had ook niet verstaan waar we het zoal over hadden. Het enige wat hij van de situatie begreep, was wat hij uit het raampje zag: dat we midden in een brandend land reden. En dat de dame achter het stuur ontspannen een liedje zat te fluiten.
Daar werd hij een beetje onrustig van. Hij dook op mama af en wilde het stuur uit haar handen trekken. Als het hem was gelukt, waren we allemaal dood geweest – voor een gevecht om het stuur hadden we écht geen tijd, wie er ook zou winnen. Gelukkig hield ik hem goed in de gaten, zodat ik op tijd zag wat hij van plan was. Dus voordat hij mama's elleboog kon aanraken greep ik zijn handen. Ik gooide mijn hele gewicht erachter, maar Jamal was groot en sterk en hij liet zich door mij niet tegenhouden. Hij begon vreselijk te schelden – tenminste, ik denk dat het schelden was. Ik weet het natuurlijk niet zeker, want het was in het Zuid-Mallotisch. Misschien was het wel smeken. Of een liefdesverklaring, weet ik veel. Maar hij riep vrij hard, en in zijn plaats zou ík behoorlijk gescholden en gevloekt hebben. Als mijn moeder niet in de buurt was.
Tijdens het schelden duwde hij mij, helaas, moeiteloos opzij.
Jamal had het leven van een rebellensoldaat geleid. Dat bestaat voornamelijk uit een beetje rondhangen en wachten tot de revolutie komt, en als het lang duurt ga je uit verveling armpje drukken met je kameraden, om te kijken wie er het sterkst is. En allerlei spieroefeningen doen, zodat je ook eens wint met armpje drukken. Al met al kun je daar best gespierd van worden, als de revolutie lang op zich laat wachten. En omdat het ZMB meer drugsbende dan bevrijdingsleger was geweest, en de revolutie helemaal onderaan hun verlanglijstje had gestaan, had Jamal een behoorlijk stevig paar armen. De meeste sportschooljongens uit Nederland zouden er stinkend jaloers op zijn. Ja, hij was best sterk.
Ik kon hem niet tegenhouden. En mama was ook geen partij voor hem.
BEGIN / VORIGE
/ VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten