BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
'Pling,' klonk het om ons heen. 'Pling, pling!'
Pling is niet helemaal het goede woord, maar het geluid dat ik bedoel was het geluid van kogels die afketsen op een dikke stalen pantserlaag, en/of een dikke ruit van kogelvrij gepantserd glas.
'Lachen, dit!' merkte Michael op.
'Ja,' grijnsde Kwetter, 'de pistooltje van de Moeflon is zo slap, dat hij niet eens door een auto heen kan schieten.”
'Het is nog veel leuker dan je denkt, lieve Kwetter,' grijnsde mama. 'Het pistooltje is niet heel slap, maar deze auto is heel sterk. Het is natuurlijk ook de auto van een terroristische drugshandelaar. Zulke mensen hebben veel vijanden. Beschoten worden, dat hoort gewoon bij hun beroep. Staat waarschijnlijk in hun contract: “tot uw taken behoren het omverwerpen van de regering, het verkopen van drugs en het beschoten worden”. Ik stel me zo voor dat Miguel zei: “dat vind ik allemaal prima, maar dan wil ik wel een kogelvrije auto van de zaak.” Ja, onze veldmaarschalk keek niet op een paar centen, als het om zijn eigen veiligheid ging. En de grap is dat hij naar het ziekenhuis moet, met een voet die hij hoogstpersoonlijk in puin heeft geschoten, terwijl wij lekker veilig in zijn gepantserde wagen zitten.
'Weet je,' ging ze verder terwijl de auto moeiteloos door een kleine boom heen reed, 'ik had al zo'n idee dat dit geen gewone terreinwagen was. Ik bedoel: de huisjes hier zijn misschien niet zo stevig gebouwd, maar een halve wijk in stukken rijden zonder krasjes op de lak? Dat lukt je niet met een gewone auto.
En het mooiste van alles vind ik nog wel dat Miguel deze wagen waarschijnlijk gekocht heeft met geld, dat hij van meneer Dogger heeft geleend.'
'Zou Dogger het weten?' giechelde ik. 'Dat wij veilig voor hem zijn dankzij zijn eigen zaakjes?'
'Ik denk het wel,' zei Michael. 'Het zou me niks verbazen als hij naast de Moeflon in die auto zat, vloekend van nond-nonde-hier-en-gunter.'
Even waren dachten we allemaal in een gelukzalige stilte aan het kwabbige, grauwe hoofd van meneer Dogger, dat zo'n mooie ongezonde paarse kleur kon krijgen als hij zich echt kwaad maakte.
'Misschien stikt hij er wel in,' mijmerde ik.
'Foei Gaby,' zei mama. 'Hopen dat mensen dood gaan is he-le-maal niet netjes. Ik bedoel natuurlijk: je mag dat wel hopen, maar het is bepaald onfatsoenlijk om het hardop te zeggen. Dus dat soort dingen wil ik niet meer horen, begrepen?'
'Ja mama.'
Intussen hadden we de snelweg bereikt. Nu we niet meer door huizen heen hoefden te rijden, drukte mama het gaspedaal eens lekker diep in, en nu bleek dat de wagen van de veldmaarschalk niet alleen heel sterk was, maar ook heel erg snel.
Met een noodgang denderden we over het wegdek. Gelukkig was het niet druk op de weg, omdat het midden in de nacht was, anders hadden we ongetwijfeld vreselijke ongelukken veroorzaakt.
Jammer genoeg was dat ook in het voordeel van de Moeflon.
Onze terreinwagen was heel geschikt om door huizen en over brokstukken te rijden; de auto van de Moeflon had daar veel meer moeite mee gehad. Maar nu, nu we op een mooi glad recht stuk weg reden, begon hij behoorlijk op ons in te lopen.
Nou ja, dat was geen ramp natuurlijk: wij zaten lekker veilig in onze gepantserde wagen. Laat die Moeflon ons maar inhalen, dacht ik! Wat kan hij nou helemaal doen? Onze weg blokkeren, met dat sportwagentje van hem? Haha! Daar rijden we dwars doorheen!
Maar mama dacht er anders over.
'Lieverds,' zei ze met een zorgelijk gezicht, 'we hebben een probleem,' en ze wees op het dashboard.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten