Schattige Plastic Ponies

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Houd haar tegen!' brulde Dogger. 'Schiet haar overhoop, verdekke!'
De soldaten van het ZMB verroerden geen vinger. Verveeld keken ze hem aan. Niet alleen verstonden ze niet wat hij zei, het was ook overduidelijk dat ze helemaal niet van plan waren naar hem te luisteren, zelfs niet als hij vloeiend Mallotisch sprak. De enige die dat niet begreep, was meneer Dogger zelf.
'Schie-hie-ten!' schreeuwde hij. Hij wees naar de automatische geweren die om hun schouders hingen. 'Pang-pang, jij begrijpen? Pang-pang op kleine meisje die maken salto, ja?' Hij draaide wat onduidelijke rondjes met zijn handen, om de salto uit te beelden.
De soldaten keken hem aan of hij een Schattige Plastic Pony was. Ik bedoel: zelfs ik ben niet geïnteresseerd in Schattige Plastic Ponies. En ik ben een klein meisje, dus voor mij zijn die dingen bedoeld. Kun je nagaan.
Dogger vond het niet leuk, dat er niet naar hem geluisterd werd. Hij werd akelig rood, zwaaide met zijn vuisten, stampte op de grond als een kleuter en bulderde een paar onduidelijke zinnen waar veel pang-pang in voorkwam.
'Rustig maar, waarde heer,' suste Miguel. 'Dat meisje kan nergens heen. Ze zal ons niet ontsnappen, hoor.'
'Ontsnappen?' lachte Dogger hysterisch. 'Weet je wel met wie je te maken hebt? Als de Donderkat zich kwaad maakt, dan zul je haar nog smeken of ze alsjeblieft wil ontsnappen! Ze is in staat om je hele hoofdkwatier in honderdmiljoen kleine stukjes te blazen, met iedereen die erin is.'
'Tsk tsk tsk,' schudde Miguel. 'U kent haar slecht, merk ik. Ik zit al een week met haar te overleggen, en er is maar één ding dat ze belangrijker vindt dan dingen opblazen, en dat is dat er geen slachtoffers vallen. Ze wil domweg geen gebouwen opblazen met mensen erin. Zelfs niet met dieren erin. Het allerliefst zou ze willen dat elk muisje persoonlijk naar buiten wordt gesleept, voordat ze een gebouw in de als legt. Dus zo lang mijn soldaten binnen zijn, is mijn hoofdkwartier volkomen veilig.'
Hij pakte een pistool. 'Ikzelf,' ging hij verder, 'zit heel anders in elkaar. Ik heb er geen enkel probleem mee om mensen te vermoorden. Allemaal voor het goede doel natuurlijk, he, voor de bevrijding van het zielige Zuid-Mallotische volk.' Hij grijnsde. 'Dat je niet denkt dat ik een slechterik ben, of zo. Hoe dan ook: de Donderkat weet ook wel dat ik een genadeloze moordenaar ben. Ze weet dus heel goed dat ik het meen als ik zeg...' Met een snelheid die je van zo'n dikzak nooit zou verwachten greep hij mijn schouder vast. En als ik zeg vast, dan bedoel ik echt muurvast. Ik kreeg buikpijn van angst, want ik had al wel zo'n vermoeden wat hij ging zeggen. En ja hoor: '...dat ik haar schattige dochtertje op een paar blauwe bonen trakteer als ze zich niet onmiddellijk overgeeft.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE