BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
De Tsaar Peter was weg.
'Schat,' zei mama geërgerd, 'ik zei nog zo: doe de duikboot op slot. Je weet maar nooit, zei ik.'
'Maar ik heb 'm op slot gedaan,' riep papa klaaglijk.
'Misschien is-ie even onder water?' vroeg ik. Dat-ie, als je 'm een tijdje niet gebruikt, vanzelf uit het zicht gaat? Net als een computerscherm, weet je wel, dat op zwart gaat als je even een kwartiertje pauze neemt of zo.'
'Natuurlijk niet,' zei papa. 'Dat zou echt belachelijk zijn. Als-ie onder water gaat terwijl er niemand in zit, hoe moet je er dan ooit weer binnen komen? Nee, dat kan het niet wezen.'
'Ik weet het zo net nog niet,' zei Michael duister. 'Van de idioten die die handleiding hebben verzonnen, kun je alles verwachten.'
'Misschien is hij gewoon weggedrijfd,' dacht Kwetter. 'Dat kan best. Hij ligde in het water, en in het water drijf je weg.'
'Kwetter,' zei mama, 'dat is helemaal niet dom opgemerkt. Natúúrlijk is het ding weggedreven. En we kunnen hem ook makkelijk terugvinden. We springen gewoon op de Jet Ski's en we skoeteren met de stroom mee tot we de Tsaar Peter inhalen.
'Behalve dan,' zei papa, 'dat de Jet Ski's óók weg zijn. En die lagen op het strand, dus die zijn zéker niet weggedreven. Hier is duidelijk opzet in het spel.'
'En nou?' vroeg ik. 'Wat moeten we nou?'
'Nou gaat wij op avontuuuuur!' joelde Kwetter en ze ging op haar handen staan. 'Wij hoeft eindelijk niet meer in kleine ijzeren kamertjes opgesloten te zitten! Wij gaat weer eens wat beleeeeven! Joewieieie!' Ze begon aan een lange reeks radslagen, salto's en flikflaks en bleef maar 'Joewie' roepen.
'Kwetter,' zei papa streng, 'we zitten serieus in de problemen. Dit lijkt me geen moment om vrolijk...'
'Ach schat,' zei mama, 'laat haar toch. Boegoeneesjes horen niet in onderzeeërs, daar worden ze heel ongelukkig van. En trouwens: ze heeft groot gelijk. Met ernstig kijken krijgen we onze duikboot niet terug. We kunnen maar beter proberen er het beste van te maken.' Ze wendde zich tot Willem, die ons naar het strand had gebracht en die nog altijd naast ons stond. 'Meneer Willem,' zei ze, 'het spijt me dat ik daarstraks wat kortaf ben geweest. Dat was dom van mij, onvergeeflijk dom. Niet omdat ik ongelijk had – want dat had ik niet – maar omdat ik onbeleefd was. Gelijk hebben is nooit een excuus voor onbeleefdheid, en ik bied u dan ook nederig mijn verontschuldigingen aan. Nu denkt u misschien: dat zegt ze alleen maar omdat ze in de nesten zit. Omdat ze mijn hulp nodig heeft. Nou, daar heeft u dan gelijk in. Maar zoals ik al zei: gelijk hebben is nooit een excuus voor onbeleefdheid, en ik hoop dan ook dat u de beleefdheid zult hebben om ons een onderdak voor de nacht aan te bieden.'
Daar moest Willem heel hard om lachen.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten