Ontzettend veel zin om iets op te blazen

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Toen begon ze te lachen. Zo hard dat ze bijna uit de boom viel. 'Och schatje toch,' hikte ze. 'Hoe kom je dáár nou bij?'
'Nou ja,' zei papa, 'je vindt hem vast slimmer dan mij, en, en, jullie kunnen samen zo lekker wetenschappen, en hij gelooft in dino's en zo...'
'Lieve schat,' zei mama op een toon die geen tegenspraak verdroeg, 'van alle domme dingen, die ik je ooit heb horen zeggen, is dit wel de allerdomste. Je zou toch onderhand moeten weten dat wij, wat er ook gebeurt, altijd bij elkaar blijven. Jij bent, denk ik, de enige man ter wereld die mij kan verdragen. Maar wat nog belangrijker is: jij bent mijn enige echte liefde, en daar komt niets of niemand ooit tussen. En zeker Alexander niet! Ik bedoel: hij is inderdaad wel veel slimmer dan jij, maar ja – dat zegt niks. Er zijn zoveel mensen slimmer dan jij. Maar jij hebt iets wat Alexander niet heeft, en dat is –'
'Mijn excuses, hoor,' klonk het uit de andere hoek van het lab. 'Ik zit jullie niet af te luisteren of zo, maar als jullie zo hard praten hoor ik dus wel alles wat jullie zeggen. Ik denk: ik meld het maar even. Excuses hoor.'
Wat er daarna nog gezegd werd weet ik niet, want plotseling viel ik in een diepe, tevreden slaap. Alsof er net iets gebeurd was waar ik gespannen op gewacht had.
Geen idee wat dat iets zou kunnen zijn, maar zo voelde het.
Gek, he?
De volgende morgen, bij het ontbijt, zei mama: 'Lieve schatten, ik weet niet hoe jullie erover denken, maar ik heb ontzettend veel zin om iets op te blazen. Wat vinden jullie, zullen we dat vreselijke apparaat van Smek vandaag eens de lucht in laten vliegen?'
Dat vonden we allemaal een uitstekend idee, maar dat konden we niet zeggen want Kwetter stond heel hard op en neer te springen en te gillen van 'jaaaa! Joewieieie! Boemmm!' en daar ging ze wel tien minuten mee door.
In een vrolijke, vakantie-achtige stemming vertrokken we naar het houthakkerskamp. Papa en Alexander zaten in de kano met de bommen. Alexander zag bijna groen van de zenuwen, want hij was bang dat de boel zou ontploffen.
Papa probeerde hem gerust te stellen: 'Het ergste wat er kan gebeuren is dat je doodgaat. Nou en? De dood is geen einde, het is een nieuw begin!'
'Kan wel wezen,' zei Alexander, 'maar als we ontploffen gaat mijn experiment stuk.' Hij wees naar de kist, waar hij op zat. 'En dat is wél erg. Jij en ik zijn – excuses, hoor – wij zijn vervangbaar. Wij zijn niet zo bijzonder, maar dit experiment is uniek! Hoho, jij boefje, wat zijn wij van plan?' Dat laatste zei hij tegen een reuzenalligator, die plotseling opdook uit de modder. Hij kneep het monster speels in de neus en het maakte zich piepend uit de voeten.
'Kennelijk heeft dat omaatje de alligators weer vrijgelaten. Fijn hoor, voor ze. Ze zullen wel flink honger hebben onderhand.'
'Aaaaargh!' zei mijn vader.
'Ja inderdaad,' knikte Alexander, 'daar is d'r weer een! Zal ik die rakker eens even wegjagen?'
Hoe het afliep kon ik niet precies volgen, want ik moest gauw mama gaan redden. Die had weer eens geprobeerd verder te zwieren dan ze kon, en Kwetter kon haar niet helpen. Die trok net een boomleeuw aan zijn staart, om Gaby uit de puree te halen. Kortom: het leven in Boegoe-Boegoe ging weer zijn oude, vertrouwde gangetje.
Bij het houthakkerskamp wachtten ons echter een paar verrassingen.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE