Een heleboel is meer dan één

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Michael zuchtte. 'Het betekent dat ik enorm, maar dan ook enorm hard op mijn sodemieter ga krijgen voor die torpedo.'
Papa knikte. 'Dat is min of meer wat die blik betekent, ja. Maar ik weet niet zo zeker of hij wel voor jou bedoeld is. Jij zei toch dat er een heleboel gaten in het koraalrif zaten?'
Michael knikte.
Papa zei op geruststellende toon: 'Jullie moeder is een kei in wiskunde, jongens, en als wiskundige weet ze: een heleboel is meer dan één. Dus ze is een heleboel kwaad op degene die die andere gaten heeft gemaakt, daar kun je rustig van uitgaan. En maar een beetje kwaad op jou.'
'Eén,' zei Kwetter
'Eén wat?' vroeg papa verstrooid.
'Eén kwaad. Mama is een heleboel kwaad op de heleboel-gaten-maker en maar één kwaad op de één-gaten-maker. Denkt ik.'
'Eh, ja,' zei papa. 'Zoiets. En wat zat er in die potjes?'
'Geen idee,' zei ik. 'Op het koraal zat groen slijmerig spul en ook zwart plakkerig spul. Dat gaat mama nou onderzoeken.'
'Dat wordt weer heibel,' zei papa hoofdschuddend. 'Ik durf te wedden dat ze straks aan land wil, om dingen op te blazen. En dát is wat die blik precies betekende.'
'Joewieie! Boemmmm!' juichte Kwetter.
Het duurde maar een half uurtje of zo voordat mama terugkwam. Ze is een van de slimste wetenschappers ter wereld, namelijk, en ze heeft een laboratorium vol met de beste en duurste apparaten. Dus twee potjes met troep onderzoeken, dat is voor haar een peulenschil.
'En?' vroeg papa.
'Eerst een pannenkoek,' zei mama. 'Met stroop. En dan nog een pannenkoek met poedersuiker. En misschien nog een met gember en rozijnen. En dán... als ik dan nog een gaatje vrij heb, dan nog een met...'
Ze at wel vijf pannenkoeken. 'Straks word ik nog dik,' giechelde ze. 'Dan moet ik op die stomme fitness-fiets die nergens heen gaat, hihi. Maar wat we ook kunnen doen...'
Papa keek kreunend naar de zoldering.
'Wat we ook kunnen doen,' ging mama onverstoorbaar verder, 'is aan land gaan om eens goed de benen te strekken. En als we dan toch op de wal zijn, kunnen we net zo goed onze tijd nuttig gebruiken. Bijvoorbeeld door een paar dingetjes op te blazen.'
'Joewieieie! Boemm!
'We hebben het hier al zo vaak over gehad, lieverd,' zei papa moedeloos. 'En we kunnen niet zomaar naar buiten. Er zit een bende schurken achter ons aan, weet je dat niet meer? Meneer Dogger en zijn vrienden.'
'Moeten we dan ons hele leven in een onderzeeboot wonen?' vroeg ik.
Mijn ouders gaven precies tegelijk antwoord.
'Natuurlijk niet,' zei mama.
'Natuurlijk wel,' zei papa.
Mama wendde zich tot ons. 'Jullie vader is een beetje een bangepoeperd,' zei ze vertederd. 'Maar maak je maar geen zorgen hoor, ik zal die schurken wel eens aan het verstand bombarderen dat ze ons met rust moeten laten en dan kunnen jullie weer gewoon naar school.'
Michael en ik keken elkaar aan. Dat we niet naar school konden beschouwden wij niet als een probleem dat moest worden opgelost.
'De schurken zijn met teveel!' riep papa wanhopig uit. 'Ze zijn overal! Je kunt het niet van ze winnen door een paar bommen te gooien.'
'Wij gaat ook niet een paar boemen gooien,' zei Kwetter vrolijk. 'Wij gaat een hele, hele, heleboel boemen maken, he mama?'
'Nou en of, Kwettertje-lief! Want we kunnen het zeker niet winnen door ons de rest van ons leven te verstoppen.'
'Eh... wie gaan we eigenlijk opblazen?' wilde ik zo onderhand weten. 'Wat zat er eigenlijk in die potjes?'
'Dat zal ik jullie vertellen,' zei mama ernstig.

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE