En de bommen dan?

BEGIN / VORIGE /VOLGENDE


'Wat voor een experimentje?' vroeg mijn moeder scherp.
'Een wetenschappelijk experimentje,' haastte de knieënman zich te zeggen. 'Puur wetenschappelijk. Niks meer en niks minder.'
'Oh,' zei mama. 'dan is het goed.'
Ooh... keej?
'Eh... mama...' merkte ik op, 'jij bent zelf niet zo heel erg kritisch en nieuwsgierig, als ik het even mag zeggen. Ik bedoel: die meneer hoeft alleen maar te zeggen dat het wetenschap is, en jij slikt het meteen! Wetenschap, dat kan iedereen wel zeggen. Maar is het goede wetenschap of slechte wetenschap? Nuttige of zinloze? Veilige of onveilige?'
'Jongen,' antwoordde mama, 'dat soort vragen mogen wetenschappers nooit stellen. Want als ik aan Alexander vraag of zijn plannen wel goed zijn, of nuttig, of veilig, dan is het hek van de dam! Dan kunnen we het wel aan iedereen gaan vragen. Dan gaan mensen het misschien wel aan mij vragen. En als ze dan vinden dat mijn onderzoek slecht is, of nutteloos, dan krijgt mijn laboratorium misschien geen geld meer. En geloof me: dat heeft een e-nor-me invloed op de resultaten.'
'Jouw onderzoek?' vroeg Gaby zich af. 'Jij hebt toch al bijna een jaar geen onderzoek meer gedaan?'
'Dat is waar,' zuchtte mama. Er kwam een wazige, droevige blik in haar ogen. 'Ik mis het wel een beetje, eerlijk gezegd.'
'Mevrouw Laarmans,' zei Alexander met een kleine buiging, 'u hoeft de wetenschap niet langer te missen. Ik ben er nu. We bouwen een nieuw lab en dan begin ik meteen met mijn experiment. Het zou mij een eer en een genoegen zijn, als u mij daarbij behulpzaam was.'
'Hoho,' zei ik, 'en de bommen dan? We moeten toch bommen hebben om de houthakkers tegen te houden?'
Mama haalde haar schouders op. 'Ach, die houthakkers houden zich wel even koest. Ze zijn allemaal gewond, en hun baas is waarschijnlijk op ditzelfde moment op weg naar het ziekenhuis vanwege zijn afgehakte arm. Nee, voorlopig hebben we van die mensen weinig te vrezen.'
'Puh,' zei papa. 'Dat zeg je alleen maar omdat je lekker wilt gaat wetenschappen. Denk je nou echt dat lui als Smek zich laten afschrikken doordat er een paar houthakkers gewond zijn? Ze laten gewoon nieuwe komen. En denk maar niet dat ze voor die gewonden ziektekosten betalen.'
'Dat doet er allemaal niet toe,' wuifde mama. 'Hakmaranman is zelf gewond, en ik heb zo het idee dat-ie dat wél heel erg vindt. Dus we hebben wel even de tijd, hoor.'
'Puh,' deed papa nog eens.
'Ga dan kijken, als je me niet gelooft.'
'Ga ik zeker doen. Gaan jullie mee, jongens?'
Dat deden we. En het klinkt misschien gek, maar ergens hoopten we dat mama ongelijk had. Dat de houthakkers gewoon het bos aan het slopen waren. Dan zou mama lekker bommen gaan maken en dan kon die Alexander de pip krijgen, met zijn experiment.
Het zou ook gewoon fijn zijn voor papa, als hij ook eens een keer gelijk had. Hij zat er al zo vreselijk naast, met die dino's. En hij kon geen bommen maken. Hij kon geeneens liaanzwieren.
Dus ja.
Toen we het houthakkerskamp volkomen verlaten aantroffen, zei Gaby troostend: 'Ze kunnen elk moment terugkomen, hoor.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE