BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Meneer Clusjes wendde zich tot ons. 'Jullie hebben maar geluk. Een moeder die computerspelletjes maakt! Mochten jullie die testen? Nou, dat hebben jullie dan goed gedaan. Het is een fantastich spel geworden! Iedereen vindt dat. Iedereen! Gefeliciteerd, hoor!' Hij pakte onze handen en schudde ze tot onze armen er bijna af vielen.
Daarna ging hij ons voor, de duistere zaal in. 'Ik vind uw spelletje echt leuk,' zei hij tegen mama. 'Ik ben onder de indruk! En heel benieuwd naar uw BOF-praatje! Dat begrijpt u zeker wel, he?'
Even keek hij om zich heen. 'Waar zit iedereen toch? Dit bevalt me niks! Zou alles al klaar zijn voor morgen? Dat kan ik me niet voorstellen. Het kan al-tijd beter! Hee meisje, wat doe jij daar?'
Kwetter probeerde een stoel te slopen, zo te zien. Ze had met haar handen de rugleuning vastgegrepen. Met haar voeten zette ze zich af tegen de rugleuningen van de stoelen links en rechts, en ze trok uit alle macht.
'Hou daar mee op!' snauwde meneer Clusjes. 'Dat is geen sinaasappelkistje! Dat is een gevoelige machine!'
'Ik maakt 'm niet stuk, hoor,' zei Kwetter verontwaardigd. 'Ik probeert alleen of de stoelen vast staat.'
'Eh, Kwetter,' zei ik, 'natuurlijk staan ze vast. Ze zitten aan de vloer geschroefd. Dus... ja...'
'Maar waarom zegde die meneer daarnet dan: de stoelen bent vastgeloopt?'
Deze onschuldige woorden hadden een bijzondere uitwerking op meneer Clusjes.
Hij stond stokstijf stil, spande al zijn spieren en haalde zo woest adem dat het floot in zijn neus.
Langzaam wendde hij zich tot Kwetter. 'Wat zei je daar?'
'Die meneer zegde: de stoelen bent vastgeloopt. En ze staat ook vast, maar dat is vanwege de schroeven, dus...'
Meneer Clusjes leek te ontploffen. Zijn hoofd werd zo rood als een tomaat, hij zwaaide woest met zijn vuisten en sprong op en neer. 'Fitz!' brulde hij. 'Waar zit je? Waardeloze idioot die je bent! Kom te voorschijn, jij varken! Achterlijke lamstraal! Fitz! Fiiiitz! Wat heb je met mijn stoelen gedaan? Misselijk stuk ongeluk!' Hij schopte woedend tegen een stoel.
Dezelfde stoel waar Kwetter tevergeefs aan had gehangen. Kwetter was veel sterker dan deze magere, slungelige kerel, maar zijn woede gaf hem blijkbaar een uitzonderlijke kracht. Hij brak met één trap de rugleuning van de stoel af.
De stoel, die immers ook een computer was, zat vol elektrische draadjes. Die staken vonkend en knetterend uit het restant van de zitting.
Die aanblik maakte meneer Clusjes nog kwader, dan hij al was.
'Fitz!' bulderde hij. 'Kijk nou eens wat ik gedaan heb! Door jouw schuld! Als je nou niet onmiddellijk hier komt dan, dan, dan...'
Hij zei er niet bij wat er dan-dan-dan zou gebeuren, maar aan zijn gezicht te zien zou het waarschijnlijk iets met een stoomwals te maken hebben.
Bevend kwam Fitz uit het duister te voorschijn. Het was de meneer die we eerder al gesproken hadden. Een dikkige man met een hoofd in de vorm van een peer, stug zwart haar en ongelukkige ogen.
Tranen welden in die ongelukkige ogen op, toen Fitz voor zijn baas op de knieën viel en smeekte: 'Alstublieft, spaar mij! Geef me nog één enkele kans! Doe het niet, ik smeek het u, heb medelijden!'
Kwetter ging tussen Fitz en meneer Clusjes in staan en zei streng: 'Ik weet niet wat jij van plan is, maar jij moet deze zielige meneer geen pijn doen, hoor!'
Pfff. Meiden. Dreigt er eindelijk eens iets leuks te gebeuren, iets met een stoomwals – het soort dingen dat je normaal alleen in tekenfilmpjes ziet – en dan gaan zij weer zeuren van niet doen anders is het zielig. Ik werd er stikchagrijnig van.
Ook op meneer Clusjes hadden Kwetters worden een opmerkelijke uitwerking.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten