Korneel, het natuurtalent

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Daar kwam uit het wolkendek met veel wind en lawaai een helikopter neergedaald.
Uit de helikopter stak het hoofd van, je raadt het misschien al, meneer Dogger. Zijn dunne, vettige haartjes wapperden in het graas van de wentelwiek, en op zijn asgrauwe wangen lag een ongezonde blos. Hij leek iets te roepen, maar dat konden we niet verstaan.
'Houd die dames goed vast, matrozen,' zei Leeghwater. 'Die grote is de Donderkat, een levensgevaarlijke terrorist!'
'Levensgevaarlijk?' protesteerde mama. 'Ik heb nooit iemand een haartje gekrenkt! Ik blaas alleen gebouwen op – nooit mensen! En u gooit mensen in de vleeshakker – en dan noemt u mij levensgevaarlijk? Je moet maar durven!'
'Ze heeft wel een beetje gelijk, baas,' zei een bekende stem. Het was matroos Jan – dat bleek de matroos te zijn, die mama's linkerbeen beet hield.
'Kop dicht,' snauwde zijn kameraad Korneel, die mama's rechterarm vast had. 'Snap je dan niet wat deze dame doet? Ze veroorzaakt technische mankementen! Technische mankementen van ongekend formaat! En dat is het ergste wat er is.'
Leeghwater keek hem even aan met een blik die leek te zeggen: Ikzelf ben gek geworden door jaren van ervaring en oefening, maar jij bent een natuurtalent. Respect!
'Matroos Korneel,' smeekte ik, 'Weet u waar Kwetter gebleven is?'
'Kwetter?'
'Dat oranje meisje dat ontsnapt is, weet u nog? Heeft u haar gevonden?'
'Gevonden?' lachte Korneel bitter. 'Natuurlijk heb ik haar gevonden. Ik ken het schip veel en veel beter dan zij. Ik ken het beter dan wie dan ook, beter dan de kapitein zelfs. Ik heb haar wel tien keer gevonden. Telkens dreef ik haar in een hoek waar ze niet meer uit kon: ik vond haar aan het einde van doodlopende gangen, in kasten, onder tafels in hoekjes, op het uiterste puntje van een hijskraan, hangend aan de reling of aan een kabel... telkens weer vond ik haar op een plek waar geen ontsnapping mogelijk was. En weet je wat ze dan deed?'
Ik knikte, of tenminste: ik wilde knikken maar dat lukte niet omdat een matroos mijn hoofd vasthield. 'Ze maakte een sprong,' zei ik. 'Een sprong of een koprol of zo iets, op een manier die geen enkel normaal mens haar zou kunnen nadoen, en ze ontsnapte toch.'
'Soms deed ze dat,' beaamde Korneel grimmig. 'Maar soms deed ze... ergere dingen. Véél erger. Ze trok een elekrticiteitsdraad los, bijvoorbeeld. Of ze brak een raampje, of ze spuugde in een stopcontact. Weet je wat je dan krijgt?'
'Kortsluiting?'
'Een technisch mankement!' krijste Korneel.
'Auw,' zei mama. 'U knijpt in mijn arm. U bent natuurlijk een slechterik, dus het is uw volste recht om een beetje gemeen te zijn tegen een hulpeloze gevangene, maar er zijn grenzen. Dit was te hard.'
'Sorry, dame. Ik werd even meegesleept door mijn emoties. Zal niet weer gebeuren. Waar was ik? Oh ja, spugen in het stopcontact. En denk je dat dat rotkind netjes bleef wachten, terwijl ik de boel repareerde? Nee hoor. Ze ging er als een haas vandoor. Bah.'
Op dat moment landde Dogger's helikopter op het dek.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE