Waar gaat dat geld heen?

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE

'Heel simpel,' zei mama, 'Als u deze boot niet had, had u ook geen problemen meer. Geen schulden. Geen gezeur met de bank. Kortom: u moet deze boot kwijt zien te raken.'
De kapitein knikte. 'Dat weet ik natuurlijk ook wel, mevrouw. Ik heb ook echt wel geprobeerd om de Engel des Doods te verkopen. Maar niemand wil haar hebben. Of nou ja, er zijn genoeg lui die d'r willen hebben. Maar niemand kan d'r betalen. Niemand heeft geld genoeg.' Hij zuchtte.
'Dát ziet u fout,' glimlachte mama. 'Er zijn heus wel mensen die geld genoeg hebben. Maar ja, die willen geen kapitein worden. Nu ken ik toevallig iemand die geld genoeg heeft, en die óók geen kapitein wil worden, maar die best wel eens bereid zou kunnen zijn om dit schip te kopen. Gewoon, om een einde te maken aan uw praktijken. Aan het doodmaken van schattige dieren en zeilmeisjes en zo. En die persoon zou wel eens dichterbij kunnen zijn dan u denkt.' Met een dramatisch gebaar haalde ze een enorm pak bankbiljetten uit haar handtas.
'Een half miljoen,' zei ze triomfantelijk.
De kapitein glimlachte droevig. 'Een half miljoen, toe maar. Daar zou ik wel een maandje de premies van kunnen betalen. Maar om deze boot te kopen is méér nodig, vrees ik.'
'Hoe veel dan?'
De kapitein noemde een bedrag.
Mama verbleekte. 'Dat heb ik niet bij me,' mompelde ze. 'Ik weet zelfs niet of... grutjes, wat een geld! Misschien dat mijn man dat wel bij elkaar kan, eh... krijgen...'
Op dat moment bedacht ik me iets. Iets waar mama blijkbaar niet bij had stilgestaan. Ik was er best wel trots op, want meestal is mama alles en iedereen te slim af.
'Mamaatje-lief,' zei ik dan ook, 'denk nou eens even rustig na. Stel nou eens dat papa al dat geld bij elkaar jat. En dat jullie de boot kopen van kapitein Leeghwater. Waar gaat dat geld dan heen?'
'Daar betaalt hij dan zijn schuld mee af,' legde mama uit, met zo'n gezicht van tjonge-jonge-kinderen-snappen-ook-nooit-wat.
'En,' zei ik met zo'n gezicht van haha-sommige-kinderen-zijn-slimmer-dan-je-denkt, 'aan wie geeft hij het dan dus?'
'Aan meneer Dogger, natuurlijk,' zei kapitein Leeghwater.
'Precies,' zei ik. 'Aan de grootste schurk die er op twee benen rondwandelt. Willen wij die boef nou echt zo'n bom duiten kado doen?'
'Verhip,' zei mama. 'Zo had ik nog niet over nagedacht. Je hebt gelijk, natuurlijk. Tja. Er is nog een andere oplossing natuurlijk, maar die is niet zo netjes. Ik weet niet of kapitein Leeghwater...'
'Niet netjes?' lachte de kapitein hol. 'Denkt u werkelijk, dat mij dat wat kan schelen? Kom maar op met die oplossing.'
Mama glimlachte. Ze glimlachte haar meest verontrustende kattenglimlach.
'Bent u goed verzekerd?' vroeg ze.

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE