BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Het duurde even voordat ik ze gevonden had. Ten eerste was het nogal een groot magazijn, en al die kasten met dozen leken op elkaar. Drie kasten terug, hoekje om? Of vijf kasten vooruit en twéé hoekjes om? Ik had werkelijk geen flauw idee waar ze op me stonden te wachten.
En het werd nog moeilijker, want ze stonden helemaal niet te wachten. Ze waren aan de wandel gegaan, op zoek naar een deur met 'Gevaar'.
We zwierven alledrie door de kastendoolhof, zij samen en ik in mijn eentje. Soms hoorde ik hun voetstappen, maar ik durfde niet te roepen van 'mama wacht op mij' want dat roept de Afdeling Reparatie niet naar elkaar.
Uiteindelijk was het gewoon een kwestie van slim nadenken, natuurlijk.
Mama was op zoek naar een deur, dat wist ik, en deuren zitten altijd in de muur. Ze staan nooit zomaar los in een magazijn.
Ja, in een deurenmagazijn, daar wel. Maar dit was een mjamburgermagazijn.
Ik hoefde dus niet door de doolhof te zwerven; als ik langs de muren liep, zou ik mama vanzelf tegenkomen.
En inderdaad.
Kwetter en mama stonden fluisterend te overleggen voor een deur met 'Gevaar' en doodshoofden en zo.
'Hebt jij echt niet een klein boemetje? Ergens onderin jouw tas?'
'Als ik een bom had, hoefden we niet op zoek naar spullen om een bom van te maken, of wel? Breek nou maar gewoon een stang uit die kast, dan kunnen we die als breekijzer gebruiken.'
'Die stangen is van ijzer. Ik bent wel stekrk, maar ijzer breken kunt ik heus niet, hoor.'
'Hallo,' zei ik. 'Maak je maar geen zorgen hoor, hier ben ik al.'
'Hm-hm,' knikte mama.'Nu even meedenken graag, ja? We moeten een manier verzinnen om deze deur open te breken.'
'Dan moet je niet bij mij wezen,' zei ik. 'Ik ben niet zo goed in openbreken. Aan de andere kant...' Ik pakte de deurknop vast en draaide er voorzichtig aan.
Klik. Open.
'Het kan ook een vóórdeel zijn, als je slecht bent in openbreken. Dan word je gedwongen om je fantasie te gebruiken en wilde plannen te maken, krankzinnige dingen die een normaal mens nooit zou proberen, zoals bijvoorbeeld de deur open doen met de klink in plaats van gewoon met een bom.'
Kwetter en mama maakten sippe, chagrijnige bromgeluidjes.
'En dan nu,' zei ik, 'de chemische troep. Tadaaaah!'
Maar achter de deur zat geen chemische troep, er zat een kast vol elektrieke draden en lampjes en een bordje met 'hoogspanning'.
Tja. Kun je ook dood aan gaan. Maar je kunt er niet zo makkelijk een bom van bouwen.
Mama pakte een handjevol draden vast en trok.
Er klonk een knal, een fontein van vonken spoot de kast uit en alle lampen doofden.
Kortsluiting.
Het was daar in de buik van het schip plotseling zo donker als in de maag van een walvis.
Alleen de vonken gaven nog een beetje licht.
'Heee!' riep het mannetje van tussen de kasten, 'wat is er aan de hand?'
'Niks hoor,' riep mama terug. 'Dit hoort zo! Juffrouw Snakeltak, geeft u mij de waterpomptang even aan?'
'Komt-ie!' riep ik terug, en daarna fluisterde ik: 'Mam, is dat niet gevaarlijk, die vonken? Gaat het schip nu niet in de fik?'
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten