BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
'Torpedo's hebben we wel,' zei papa. 'Niet véél hoor, een stuk of vijf – er is moeilijk aan te komen, zoals ik al eens gezegd heb, en meer dan vijf kon ik er in een week niet bij elkaar krijgen. Maar we hebben er niet veel aan. Ten eerste omdat het maar zeer de vraag is of vijf torpedo's genoeg is om een zo gigantisch schip als de Engel des Doods tot zinken te brengen. En ten tweede omdat we ze niet af kunnen vuren. Want we hebben geen duikboot meer.'
'Ik kunt het jullie nog sterker vertellen,' zei Kwetter. 'Wij hebt niet alleen geen duikboot, wij hebt geen enkel soort boot. Wij zit op een rots in zee, wij hebt één Jetski en ik ziet nergens een hele grote vissersboot. Dus al die gebabbel over hoe wij de vissersboot in stukjes gaat boemen is een beetje... Wat is de woord?'
'Voorbarig,' zei mama. 'Ik denk dat je “voorbarig” bedoelt. Dat betekent: “te vroeg, overhaast, en daardoor misschien wel fout, of helemaal niet van toepassing”. Een ander woord daarvoor is “prematuur”, maar dat is nodeloos ingewikkeld dus dat bedoel jij niet, want jij doet nooit nodeloos ingewikkeld. En trouwens, je hebt gelijk. We zitten hier op een rots, en...' ze wendde zich tot mijn vader, 'daar moeten we onderhand eens vanaf. Had je daar een idee over, of dacht je gewoon: ik haal ze eerst maar eens uit de brand en dan zie ik wel verder? Zou ik je helemaal niet kwalijk nemen hoor, ik vraag het alleen maar omdat...'
Op dat moment grinnikte mijn vader: 'En je had het onmogelijk op een beter moment kunnen vragen. Kijk eens wie we daar hebben?' Hij wees op een bootje dat juist op dat moment achter een kleine landtong vandaan kwam. Het was net zo'n bootje als we eerder hadden gezien, toen het koraalrif werd gebombardeerd.
Het was zelfs precies datzelfde bootje, met precies diezelfde vissers erin, zagen we toen het iets dichterbij kwam.
Anderhalf uur later zaten we onder de bomen voor Willem's kerk; dat wil zeggen, papa en mama zaten gewoon, in luie ligstoelen, en Kwetter en Michael en ik zaten op, lagen in, hingen aan en vielen uit Willem's hangmat.
'Jullie hebben weer eens alle kranten gehaald,' zei Willem. ' “Beruchte terrorist Donderkat blaast onschuldig museum op”. Mooie boel hebben jullie er van gemaakt!'
'Nou jaaaa,' zei mama. 'Waar halen ze dat nou weer vandaan? Ik zou nooit, maar dan ook nooit een museum opblazen! Musea zijn heilig voor mij!'
'Zeg nooit nooit, schat,' zei papa wrang. 'Het hoofdkwartier van Cockels Oliemaatschappij was tegelijkertijd een museum. Zodat ze geen belasting hoefden te betalen. Niet te geloven, dat je dat niet meer weet. Het was zó'n prachtige manier van belasting ontduiken...' Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, alsof hij ieder moment kon gaan huilen van ontroering.
'Oh, dát museum,' zei mama een beetje schuldig. 'Ja, maar dat telt natuurlijk niet. Dat was geen écht museum. Dat was een belastingtruc.'
'Belastingtrucs kunnen ook heel mooi zijn,' zei papa dromerig.
'En trouwens,' ging mama onverstoorbaar verder. 'Ik heb dat gebouw helemaal niet vernietigd. Alleen de bovenverdieping eraf geblazen en op de andere verdiepingen nog een paar kleine ontploffinkjes gemaakt. En wat chemische reakties. Dat noem ik gen vernietiging.'
'Nee,' zei Kwetter, 'als mama iets wegboemt is het daarna ook echt helemaal weg hoor! Dus die krantenmensen schrijft echt onzin. Vernietigd... Hoe komt ze erop?'
'Dat kan ik je wel vertellen,' zei Willem.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten