BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Het was Jamal, en hij begon enthousiast tegen Michael te praten. In het Zuid-Mallotisch, helaas, dus we verstonden er geen bal van. Behalve dan dat hij heel vaak 'Maikool' zei. Hij wees blij naar mijn broer, en naar zijn geweer. En naar de deur van de binnenplaats.
'Ja hoor,' knikte Michael, 'van mij mag je de deur doodschieten. Of je geweer achter de deur leggen. Of de deur eruit slopen en er je geweer mee plat slaan. Zie maar wat je doet.'
Toen hij Michael zo goedkeurend zag knikken, rende Jamal vrolijk naar binnen.
'Heb ik weer,' zei Michael.
Even later kwam Jamal terug met een oud, leeg blikje. Hij zette het op de grond, bij de achterste muur van de binnenplaats, en wenkte ons. We slenterden naar hem toe.
Hij drukte Michael het geweer in de handen en wees op het blikje.
Toen begreep mijn broer wat de bedoeling was.
Zijn ogen werden groot van blije verbazing. 'Mag... mag ik op dat blikje schieten? Met jouw geweer? Woooow!'
Ik zuchtte. Mijn broer denkt dat schieten met een geweer iets moois is. Dat komt doordat hij een jongetje is en zoals je misschien weet zijn alle jongetjes op een haartje na maniakken. Bij het minste of geringste krijgen ze de behoefte om een machinegeweer te grijpen, of een kettingzaag, en dan gaat het van hatsekidee.
Tenminste, dat denken jongens. En dat zeggen jongens. Mijn broer vertelt soms hele verhalen, over hoe hij met een kettingzaag een bende schurken te lijf ging, maar Kwetter was erbij en die vertelt dat het meer een kwestie was van een op hol geslagen kettingzaag die met mijn broer aan de haal ging.
Michael had daar niet veel van geleerd, kennelijk. Hij dacht: dat blikje, dat zal ik wel eens even schieten, en hij haalde de trekker over.
Je kunt wel raden wat er gebeurde.
Helemaal niets.
De vijf jongens van het ZMB lachten zich een ongeluk, en Jamal liet grijnzend zien welke piefje er op welke manier moest klikken om de beveiliging eraf te halen.
Michael klikte het piefje in de juiste stand en haalde nog een keer de trekker over.
Het volgende moment lag hij huilend op de grond.
'Wie deed dat?' vroeg hij onder boos gesnik. 'Ik hou van een grapje, en ik kan best tegen een beetje stompen als het erop aankomt, maar dit was echt hard.'
'Niemand heeft jou gestompt, hoor,' zei ik. 'Je viel helemaal vanzelf om. Ik zag niet precies wat er gebeurde, maar ik heb wel eens iets gehoord over, eh... de... terugklap?'
'Terugslag,' mompelde Michael. 'Dezelfde kracht die de kogel vooruit heeft, heeft de geweerkolf achteruit. Maar omdat een geweer een stuk zwaarder is dan een kogel, gaat-ie minder hard. Of zoiets. Maar toch nog een stuk harder dan ik dacht. Nou ja... heb ik dan ik elk geval dat blikje geraakt?'
Tot mijn grote vreugde moest ik helaas zeggen: 'Je hebt helemaal niets geraakt.'
'Behalve dan de muur,' zei Michael moedeloos.
'Nuh-uh,' deed grijnzend. 'De lucht, die heb je geraakt. Maar maak je geen zorgen, een kogel die omhoog gaat komt vanzelf weer naar beneden, en dan heb je twee dingen geraakt: de lucht en de grond. Knap hoor.'
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten