BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
'Het is voor elkaar,' zei hij. 'Het kan nu meteen, zelfs. Mijn vriend heeft het wel druk, want hij is een belangrijk man, maar hij is dol op bouwkunst, net als u, en hij wil er graag over praten.'
'Geweldig,' zei mama. En dat was het inderdaad. Het is de droom van elke terrorist: een gebouw dat je op wilt blazen, op je gemak van binnen bekijken terwijl iemand je precies vertelt hoe het allemaal in elkaar zit. Waar de belangrijkste balken lopen, en zo. Een klein gebouwtje, zoals een tankstation of een mjamburger-bar, dat is makkelijk genoeg op te blazen. Gewoon een grote bom erin, en knal boem klaar. Maar zo'n torenflat als Cockel's hoofdkantoor is een heel ander verhaal. Daarvan moet je heel zorgvuldig de belangrijkste balken opblazen, zodat het gebouw zijn eigen gewicht niet meer kan dragen en instort. Gewoon ergens een bommetje plaatsen heeft geen enkel nut, dan maak je alleen maar een gat in een paar muren. Of je moet een kernbom nemen, maar daar begint mijn moeder niet aan. Kernbommen zijn verschrikkelijk moeilijk te maken, heel erg duur, en ze geven enorm veel troep die je bijna niet meer opgeruimd krijgt. Daar is mijn moeder veel te netjes voor.
We stapten uit de wagen en de journalist bracht ons naar een lift. We zwaaiden nog even naar de bewaker en stapten in. De journalist drukte op het knopje voor 'omhoog'.
'Wat raar,' zei ik. 'Deze lift heeft maar twee knopjes, één voor omhoog en één voor omlaag. Terwijl dit gebouw minstens veertig verdiepingen heeft!'
'Vijftig,' zei de journalist. 'Maar deze lift gaat alleen naar de bovenste. Daar werken de belangrijkste mensen, zoals die vriend van mij. Belangrijke mensen willen graag een eigen lift. Dat vinden die lui fijn.'
'U keek zelf ook behoorlijk tevreden, toen u op het knopje duwde,' grinnikte papa. 'Volgens mij zou u best een eigen lift willen hebben.'
'Oh, ik hoef geen eigen lift,' glimlachte de journalist. 'Maar ik vind het wel leuk als ik de lift van belangrijke mensen mag gebruiken. Want dan weet ik: in dit gebouw is meneer Cockel belangrijk, maar voor meneer Cockel ben ik belangrijk.'
'Meneer Cockel?' schrok mama. 'Is dat uw vriend? Meneer Cockel zelf?'
'Ik geloof niet, dat meneer Cockel mijn vriend is,' zei de journalist kalm. 'Meneer Cockel heeft geen vrienden. Maar hij is inderdaad degene naar wie we nu op weg zijn.'
Daar wedden wij even stil van. Bezorgd keken we elkaar aan. In een ontmoeting met meneer Cockel – de meest gewetenloze man die je je voor kunt stellen – hadden we niet erg veel zin.
Michael zei zwakjes: 'M... maar u was toch tégen meneer Cockel? U ging toch schrijven over de vieze troep, die...'
'Lieve schat,' zei mama somber, 'misschien is deze meneer niet helemaal eerlijk tegen ons geweest. Ik denk eerlijk gezegd dat hij niet eens een journalist is.'
'Dat denkt u dan goed, mevrouw Laarmans! En jullie zijn geen onschuldige toeristen. Maar ik had u meteen al door, en u merkt het nu pas...'
Op dat moment zei de lift 'Ping' en de deuren schoven open.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten