Spullen van schurken

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Michael en ik keken elkaar aan. Waren wij genoemd naar twee engelen? Dat wisten we helemaal niet.
Mama trouwens ook niet, begreep ik toen ik haar naar papa zag kijken. Ze keek half boos en half bewonderend. Boos omdat papa haar voor de gek had willen houden, en bewonderend omdat het gelukt was.
Willem tilde Michael, Kwetter en mij in één keer op en zette ons in de hangmat.
'Ik ga die limonade halen,' zei hij. 'Niet wiebelen, jongens!'
Michael wiebelde.
Boink.
In de vijf minuten die volgden, ontdekten wij hoe moeilijk het is om met drie kinderen tegelijk in een hangmat te klimmen. Toen Willem terugkwam, zag hij mij en Michael in een ordeloze hoop op de grond liggen, terwijl Kwetter zich met handen en tenen vasthield aan de onderkant van de hangmat.
Daar moest Willem weer om lachen. Hij had een schallende, vrolijke lach die uit het diepst van zijn gemoed kwam en die me nu al vreselijk irriteerde. Moest dat nou echt zo hard?
Even later zaten we allemaal te drinken in de schaduw Wij drieën zaten op de hangmat en dronken limo met een rietje. Ma dronk thee in een ligstoel, wat eigenlijk een hele prestatie is, en papa en Willem zaten op twee keukenstoelen. Papa dronk koffie en Willem bier.
'Vertel eens,' zei Willem. 'Wat brengt jullie hierheen?'
'Terrorisme,' zei mama.
Met een verbaasde grijns keek Willem haar aan. 'Wat zegt u me daar?'
'Toerisme,' gilde papa in paniek, 'toerisme zei ze, we zijn toeristen namelijk, en helemaal geen terroristen of zo. Haha, mijn vrouw zegt soms rare dingen, hoor! Terrorisme, haha, alsof wij ooit bankgebouwen en wapenfabrieken opblazen. Zien wij er soms uit als terroristen?'
'Jazeker,' zei Willem kalm. 'Jullie zien er precies uit als terroristen. Als de Donderkat en haar gezin, om precies te zijn.' Wij keken hem stomverbaasd aan, en hij liet zijn lach weer schallen. 'Ik had jullie allang herkend,' bulderde hij. 'Vind je het gek? Jullie gezichten zijn bekender dan de president van Amerika! Is het jullie werkelijk nog niet opgevallen dat jullie overal worden aangestaard? Dan ben ik benieuwd in welke uithoek van de wereld jullie ondergedoken hebben gezeten, de afgelopen maanden.'
'Grappig dat u “ondergedoken” zegt,' stamelde papa. 'Wij wonen namelijk in een AAAUW!'
Mama had haar hete thee over zijn been gegooid.
'Sorry, schat,' zei ze koeltjes. 'Nou knoei ik toch per ongeluk mijn thee over je heen. Ik had mezelf even niet onder controle, ben ik bang. Dat komt: ik schrok toch zó toen jij bijna zei waar wij ons verborgen houden. Dat mag natuurlijk niemand weten, dus...'
'Auw je hebt gelijk liefje, auw auw, en dat van die thee geeft auw auw niks, ongelukjes gebeuren soms.'
'Reken maar,' zei mama, 'hoewel ik hoop dat het niet te vaak nodig zal zijn dat dit soort ongelukjes gebeurt.' Ze wendde zich tot Willem. 'Toen ik terrorisme zei, bedoelde ik niet wat wij doen. Wij zijn helemaal geen terroristen, namelijk. We blazen af en toe wat dingen op, dat wel natuurlijk. Vooral gebouwen. Maar we blazen alleen spullen van schurken op. Geen spullen van gewone mensen. En wat we nooit doen is levende wezens opblazen.'
Ik fluisterde in Michaels oor: 'Behalve af en toe een walvis.' Hij gaf mij een stiekeme stomp, maar dat was het wel waard.
'Alleen spullen van schurken?' herhaalde Willem met een vreemd glimlachje. 'En wie bepaalt wie er een schurk is? U?'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE