Ze zijn wat ze doen

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'… verrassing,' viel Alexander haar in de rede. 'Ook voor onszelf. We weten pas over een paar weken of het gelukt is.'
'Inderdaad,' zei mama. 'En in de tussentijd hebben we mooi de gelegenheid om een paar bommen te maken.'
'Hoe komen jullie eigenlijk aan die metertjes?' vroeg Gaby. 'En die buisjes?'
'Niet al mijn apparaten zijn gesneuveld bij het blussen,' zei Alexander gewichtig.
'Ze wil eigenlijk vragen,' legde ik uit, 'hebben jullie die dingen niet nodig voor het maken van bommen?'
'Eigenlijk wel,' gaf mama toe. 'Maar het experiment gaat altijd voor. Oh kinderen, het was zo heerlijk om weer eens echte wetenschap te doen!'
'Fijn voor je,' zei Gaby koeltjes. 'Zeg, weet je wel dat papa in schurkenkleren de beursberichten zit te bekijken? Al dagen lang?'
'Nee, dat wist ik niet. Wordt hij er erg gelukkig van?'
'Gelukkig!?' schreeuwde ik, 'Gelukkig!? Hij is half gek geworden! Hij zit daar maar naar die laptop te staren! Hij eet alleen maar toast met kaviaar!'
'Kaviaar is voedzaam genoeg,' zei mama schouderophalend. 'En lekker is het ook. Ik ken jullie vader al een hele tijd, en geloof me maar: van beursberichten wordt hij echt gelukkig. Grote mensen hebben vaak een bijzondere band met hun werk. Krijgen jullie zelf ook, als je groot bent. Nou, kinders, mama gaat aan de slag. Er moeten bommen zijn voordat die schurken terugkomen. Alexander, help je een handje?'
'Maar natuurlijk, meid. Beloofd is beloofd.'
Mama wreef in haar handen. 'Nou, lieverds, jullie horen het. Mama gaat aan de slag. Gaan jullie maar fijn spelen.'
Dat deden we. Een week lang.
Twee weken.
Drie.
En al die tijd zat papa in de container van de schurken de beursberichten te bekijken.
En al die tijd zaten mama en Alexander in hun laboratorium.
Dat vloog wel tien keer in brand, met steeds fellere steekvlammen.
'We zijn op de goede weg!' juichte mijn moeder dan.
'Maar we zijn er nog niet!' viel Alexander in.
'We gaan nog even door! Hoera!' riepen ze in koor. 'Moewhahaha!'
Papa, in zijn container, riep voortdurend dingen als: 'Eén komma nul twee procent, haha, van zevenentwintig komma zes naar zevenentwintig komma achtentachtig! Ja, nu piepen jullie wel anders! Hahaha!'
Kwetter nam ons mee naar Oma.
'Oma,' zei ze somber. 'De papa en mama van Michael zijn gek geworden.'
Gaby en ik probeerden aan Oma uit te leggen wat er aan de hand was, maar dat was niet eenvoudig. Oma had nog nooit van beursberichten gehoord, en van wetenschap had ze ook geen flauw benul.
Toch knikte ze langzaam en peinzend en zei: 'Ik begrijp het. Kinderen zijn wie ze zijn, maar grote mensen zijn wat ze doen. Als je een groot mens zijn werk afpakt, heeft hij het gevoel dat hij niemand meer is.'
'Wat belachelijk,' zei Gaby, en 'Waarom zijn dat?' vroeg ik.
'Om heel veel redenen.' zei Oma achteloos. 'Dingen waar kinderen zich niet mee bezig hoeven te houden. Sterfelijkheid. Schuldgevoel. Laat ze maar even lekker werken, jongens, daar knappen ze van op en dan doen ze wel weer gewoon.'
'En u?' vroeg ik. 'U zitten hier de hele dag in de grot, en u werken niet. Toch zijn u grote mens. Hoe kunnen dat?'
'Ik werk heel hard,' glimlachte het oudje. 'Ik ben degene die zorgt. Voor de alligators. Voor de meisjes met gebroken armpjes. Voor de nieuwsgierige jongetjes.'
'Dus papa en mama zijn niet gek?' vroeg Gaby voor de zekerheid.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE