Met kettingzagen heb ik het he-le-maal gehad

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE




'Blijft jij maar af,' riep Kwetter terug. 'Blijft van mijn vriend af! Anders hebt ik straks verkering met een half jongetje!'
Hm. Dat van die verkering, dat wist ik nog zo net niet. Maar verder was ik blij dat Kwetter er was. Ze zat op de rug van de maniak en ze hield haar handen over zijn ogen. Hij probeerde haar af te schudden, maar haar greep is sterker dan die van een boomkonijntje. Met zijn kettingzaag maakte hij een paar halfslachtig dreigende bewegingen, maar Kwetter liet zich niet bang maken. Hij zou haar handjes er wel af kunnen zagen, natuurlijk – maar die handjes zaten wel erg dicht bij zijn hoofd, en hij had geen zin zijn eigen kop eraf te hakken.
Hij moest zijn zaag laten vallen, om Kwetter met zijn handen van zich af te peuteren.
Gelukkig ging de zaag vanzelf uit – nóg zo'n los rondracend monster, daar had ik geen behoefte aan.
Zonder na te denken pakte ik het ding op.
Tenminste, dat probeerde ik. Het was nog veel zwaarder dan mijn vorige zaag. Zou het wel verstandig zijn om dit ding aan te zetten?
Het antwoord op die vraag zou ik nooit ontdekken. Want voordat ik beslissing kon nemen riep een opgewonden stem: 'Joehoe! Kijk eens wat ik gevonden heb?'
Het was de maniak zonder zaag, dat wil zeggen de maniak wiens zaag er op eigen houtje vandoor was gegaan. Hij stond voor de deur van een kleine container zonder raampjes. Dat was de opslagruimte, voor de geweren en dergelijke. De maniak had een kanjer van een mitrailleur gevonden en stond nu liefdevol over de loop te aaien. 'Wat is-ie groot, he?' kirde hij. 'En wat glanst-ie mooi. Veel mooier dan een kettingzaag. Met kettingzagen heb ik het he-le-maal gehad. Schieten, dat is pas mooi! Wie zal ik eens...'
Verder kwam hij niet. Want de laatste maniak, degene die zijn reuzenzaag maar niet in bedwang kon houden, botste tegen hem aan. 'Sorry,' gilde hij, 'Ik kan er niks aan doen, het komt door mijn zaa-aaaaargh!'
De twee maniakken donderden samen de container in, mét de gigantische kettingzaag. En de mitrailleur. De mitrailleur, die al helemaal schiet-klaar was.
Dus... ja...
Ratatata, hoorden we uit de container. En njengggg!
En dat was dus de container waar de geweren lagen. En een paar vaten met benzine, voor de kettingzagen. En de munitie. De munitie zat in stevige ijzeren kisten, maar die konden niet op tegen de combinatie van kettingzaag en mitrailleur. In een regen van vonken en gloeiend lood stuiterden de losse patronen over de vloer.
De gevolgen kun je wel raden.
Pang, deed het eerste patroon.
Pang-pang-pang, deden de volgende drie.
'Liggen!' riep ik. We lieten ons op de grond vallen, Kwetter en ik.
'Handen op je oren en mond open,' beval ik.
Net op tijd.
Een vreselijk geratel steeg op uit de container. Honderden ladingen buskruit ontploften, zo snel na elkaar dat het wel één grote, langdurige ontploffing leek. Met donderend geraas knalden de vaten benzine uit elkaar.
Zelfs het gejank van de gigantische maniakkenzaag was niet meer te horen. Ik zag sterretjes van de herrie, ik had geen idee meer waar ik was of hoe ik heette, golven van vuur rolden door de lucht, kogels floten over ons heen, de container werd finaal uit elkaar geblazen en flarden roodgloeiend metaal dwarrelden als herfstbladeren rond in de zengende wind van de ontploffing.
Daarna werd het min of meer stil.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE