Dit is het vervolg op mijn boek Donderkat. Ben je niet op zoek naar Donderkat, maar naar informatie over mij, kijk dan hier.

Donderkat wordt in stukjes op het net geplaatst terwijl ik het schrijf. Als het af is, maak ik er een boek van.
Let op: ik maak er een boek van. Je mag het lezen, doorsturen aan je vrienden, uitprinten en bewaren voor mijn part, maar wat je er niet mee mag doen is: boek van maken en verkopen. Ik moet ook ergens van leven, nietwaar?
Elke maandag, woensdag en vrijdag zet ik er een nieuw stukje bij; meestal 's nachts.
Veel plezier ermee!

woensdag 20 augustus 2014

De geur van zelfgemaakte appeltaart

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Want het was... hou je vast... een ontploffing!
Er werd hier een groot stuk van de rotsen opgeblazen. Ik ben lang niet zo goed als mijn moeder, natuurlijk, maar ik had inmiddels zo veel uren doorgebracht met haar computerspel – waarvan het geluid tot in de laatste details klopte! – dat ik toch best een gokje durfde wagen.
'Hoorde jullie wat dat was?' vroeg ik aan Gaby.
Gaby knikte. 'TNT' zei ze. Alsof zelfs een kleuter dat nog had kunnen horen.
'Inderdaad,' antwoordde ik, 'maar dan wel met dat knisperige toontje van kiezelgoer erin. En TNT met kiezelgoer heet...?'
'Dynamiet,' zei Gaby geprikkeld. Ze vond het niet leuk dat ik het beter wist, maar ze kon niet ontkennen dat ik gelijk had.
Glimlachend keken wij elkaar aan. We dachten allebei aan mama. Eventjes voelden we ons heel veilig en geborgen. Alsof mama op een of andere manier bij ons was en over ons waakte.
Sommige mensen krijgen dat gevoel als ze een koffie-apparaat horen pruttelen, of pannen horen rammelen, of bij het geluid van een vuurtje in de open haard. Bij de geur van zelfgemaakte appeltaart.
Dat gevoel dus. Dat kregen wij bij het geluid van dynamiet.
'Weet je wat dat betekent?' vroeg ik opgewonden.
Gaby knikte bedachtzaam. 'Het betekent dat we niet in een rondje zijn gelopen. Onze mijn, de mijn waar wij naar coltan moesten graven? Daar heb ik niet één keer dynamiet gehoord. Dus Generaal Killa heeft meer dan één mijn. Jammer genoeg zijn we dus nog niet in de bewoonde wereld. Ik denk zelfs, dat we alleen maar dieper het oerwoud in zijn gegaan.'
'Eh, ja,' gaf ik toe. 'dat betekent het allemaal óók. Maar wat ik bedoelde is: Ze hebben hier dynamiet! Dát betekent het! Oh man, dynamiet – dat moeten we te pakken zien te krijgen!'
Gaby zuchtte diep en ze keek me heel vermoeid aan.
'Te pakken krijgen,' herhaalde ze toonloos. 'Jij wilt dat dynamiet te pakken krijgen. En dan?'
'Dan hebben we dynamiet! Dat is geweldig spul, dat moet je toegeven. Makkelijk in het gebruik, en...'
'En waar wil je dat spul dan voor gebruiken?'
'Om dingen op te blazen natuurlijk. Jij kunt wel hele domme vragen stellen, zeg.'
'Dingen opblazen? Wat voor dingen?'
'Wat we maar willen! Je hoeft er maar naar te wijzen en ik blaas het voor je op. Eerlijk beloofd.'
'En dan? zijn we dan opeens ontsnapt aan de generaal? Veilig het oerwoud uit? Weer bij mama thuis? Niet ieder probleem kun je oplossen met dynamiet, Michael!'
Ik haalde mijn schouders op. Als je maar eenmaal dynamiet hebt, vind je vanzelf een probleem dat je op kunt blazen. Zo werkt dat gewoon, met dynamiet. Dat is juist een van de fijnste dingen ervan. Maar met Gaby viel vandaag weer niet te praten. Dus... Ja...
Ik bestudeerde de mijn nauwkeurig. Er stonden twee kleine gebouwtjes. In één ervan lag waarschijnlijk het dynamiet opgeslagen.
'Laten we teruggaan naar Kwetter,' zei Gaby. 'Die zit op ons te wachten.'
'Natuurlijk gaan we terug naar Kwetter,' zei ik. 'Denk je eens in hoe blij zij zal kijken, als ze ons dynamiet ziet. Ik denk dat het in het linker gebouwtje...'
Op dat moment hoorde ik een nieuw geluid, vlak achter ons. En geluid dat precies, maar dan ook precies e tegenovergestelde uitwerking op ons had als de 'boem' van daarnet.
Dat geluid was 'klik'.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE

Geen opmerkingen:

Een reactie posten